Heima er bezt - 01.07.1994, Qupperneq 60

ingar. Leggur hann af stað kvöld eitt
undir háttatfma og segir ekki af ferð
hans fyrr en hann kemur að Mýri.
Var þar enginn úti en Arna þótti
ókurteisi að berja að dyrum eftir að
komin voru vökulok enda mundi
hann eftir viðtökunum sem hann
fékk í Klömbrum forðum, þegar
hann varði sig með heypokanum.
Vildi liann nú ekki verða fyrir öðrum
eins viðtökum.
Hugkvæmdist honum að nota
gamla móðinn, að fara á einhvern
gluggann og guða. Gerir hann það og
tekst greiðlega en daufar þóttu hon-
um undirtektimar. Þorði hann ekki
annað en guða þrisvar eða fjórum
sinnum til að vera viss um að það
heyrðist.
En áður en hann gekk frá gluggan-
um þorði hann samt ekki annað en
berja í rúðuna til þess að vera viss
um að hann þyrfti ekki að ómaka sig
upp á bæinn aftur. Rak hann þá prik
það, sem hann var með, í rúðuna og
fór það óðara í gegnum hana. Sá
hann að prikið kom í ennið á Ingi-
björgu, sem í sömu svifum hafði
beygt sig út að glugganum til að
spyrja hver úti væri. Æpti hún upp
yfir sig og hrökk frá glugganum.
Fylgdi þar með hringl mikið þegar
glerbrotin féllu inn á gólfið.
Varð Arna mikið um þetta allt
saman. Hrökk hann óðara frá glugg-
anum og þótti nú allóheppilega hafa
til tekist en ekki fannst honum til
neins að fárast um það héðan af.
„Það er komið sem komið er,“
sagði hann. „Þetta var bölvað óað-
gæsluleysi hjá mér. Nú verð ég að
bíða ugglaust hálfri klukkustundu
lengur með að bera upp bónorðið á
meðan hún er að jafna sig eftir högg-
ið, en þetta skal nú verða síðasta
glappaskotið mitt í kvöld.“
Vaggaði hann nú fram eftir bæjar-
dyramæninunr en ósagt skal látið
hvort hann hafi verið í háfleygum
hugsunum eða hvort það hafi verið
af náttmyrkrinu eða slysni hans, að
hann rak nú tærnar í vindskeiðina á
bæjardyramæninum.
Missti hann þá jafnvægið og var
nærri skollinn áfram en af því að
honum var lengra líf ætlað, hlykkj-
aðist hann ofan með burstinni,
þannig að allur neðri hluti Irans fór
fram af henni. Þreif hann þá með
báðum höndum aftur fyrir sig og
náði í burstina, en vegna þess að
maðurinn var þungur en vettlinga-
tökin lin eins og allir vita, leitaði
hann niður. Lét hann sig þá síga nið-
ur með þilinu senr lengst hann mátti,
því hann vissi að fallið mundi verða
mikið, því bæjarþilið var hátt. Voru
naglabrot í þilinu, sem stungu hann
tilfinnanlega að aftanverðu. Missti
hann þá handfestuna. Kom hann þá
ofan á járnuglu sem var ofarlega á
þilinu. Tók hún jakka hans af al'tan
og gekk alla leið upp á milli herða
honum.
Enginn vissi um aldur uglu þessar-
ar, en elstu vitringar sveitarinnar og
sem fróðastir voru í leyndardómum
náttúrunnar sögðu hana gjörða úr
gressijárni. Sögðu þeir að mikið væri
talað um hana í Krukkspá og þar
væri það tekið fram, að hún væri
búin að vera á bæjarþilinu á Mýri í
marga mannsaldra og enginn vissi
aldur þilsins og ekki einu sinni
Krukk sjálfur, hvað þá heldur aldur
uglunnar.
Nú vissu fornfræðingar sveitarinn-
ar að Mýrarbaðstofan hafði verið
byggð þrisvar í þrjúhundruð ár, en
þilið og uglan alltaf látið standa
óhreyft. Sögðu þeir að í Krukkspá
væri tekið fram með hinum sterkustu
orðum, að uglan skyldi standa til ei-
lífðar á þilinu, ef ekki kæmu nein
ófyrirsjáanleg óhöpp fyrir.
En nú er að segja frá Árna. Hann
hékk nú þarna á uglunni og gat enga
björg sér veitt. Héngu fætur hans
ofan fyrir miðja bæjarhurð, en þó
náði hann hvergi til með þeim.
Braust Árni nú fast um, þóttist
hann illa staddur og ótrúlegt að sitja
fastur í bæjarþilinu. Gleymdi hann
þá kurteisinni, að berja ekki að dyr-
um eflir dagsetur, því hann barði nú
hælunum sem ákaflegast í hurðina.
Var því líkast að heyra sem barið
væri með hömrum, því skór hans
voru gaddfreðnir og harðir senr járn.
Nú er að segja frá heimilisfólkinu.
Það sat allt inni í baðstofu um kvöld-
ið og var að því komið að fara að
hátta. Heyrði það þá að guðað var á
gluggann. Gegndi það sem venja er
til og ætlaði strax að senda unglings-
pilt fram til að opna bæinn. I því var
guðað aftur og aftur, hvað ofan í
annað. Hljóp þá Ingibjörg út að
glugganum til að spyrja hver úti
væri, en í því flaug rúðan úr glugg-
anum og hún fékk höfuðhöggið.
Kom þá geigur í heimamenn því þeir
undruðust atferli gestsins og var því
ekki gengið strax til hurðar.
En eftir örstutta stund hófst högg-
orrustan á bæjarhurðina. Féllu högg-
in svo ótt og títt á hana að heima-
mönnum kom ekki annað til hugar
en að margir berðu í senn því þeir
gátu ekki skilið í að nokkur einn
maður gæti borið svona fljótt til
handleggina, enda féllu höggin
stundum nærri hvert í annað svo
erfitt var að aðgreina tvö högg frá
einu.
„Sá er ólúinn í handleggjunum,“
sagði bóndi loks, „ef hann heldur
þetta út til lengdar. En réttast held ég
sé að fara fram og vita hvað komu-
maður vill, því ærið brýnt erindi
hlýtur hann að eiga eftir allri fram-
komu hans að dæma.“
„Það er sjálfsagt einhver að sækja
naut,“ sagði smalinn og fór strax að
kvíða fyrir ef hann þyrfti að fara út í
kuldann og náttmyrkrið til að reka á
eftir því. Hann hafði sem sé oft orðið
að gera það um veturinn.
„Mér er nú ekkert um að lána hann
í myrkri og hálku,“ sagði bóndi.
Kvenfólkið vildi láta bíða með að
opna bæinn því það sagði að gestur-
inn hlyti að gefast upp innan
skamms með þessu áframhaldi og þá
kæmi hann sjálfsagt í gluggann aftur.
Sagði það að viðkunnanlegra væri að
hafa tal af honum áður en bærinn
væri opnaður.
En bóndi vildi ekki heyra slíkt.
276 Heima er best