Heima er bezt - 01.07.1994, Síða 61

heimtaði liann ljós. Kvaðst hann þó
að minnsta kosti verða að opna fyrir
hundunum svo þeir væru ekki að
djöflast inni í bænum.
Það var heldur ekki of mælt því
allir hundar á heimilinu, sem voru
tjórir, höfðu safnast saman í bæjar-
dyrunum með svo miklum óhljóðum
og spangóli, að undrun sætti. Stukku
þeir stundum upp í miðja bæjarhurð
og rifu hana og tættu með klónum,
svo urgið heyrðist langar leiðir, en
aðra stundina flugust þeir á í einni
bendu, urrandi og skrækjandi, eins
og þeir væru vitlausir.
Bóndi hljóp nú fram með Ijós í
hendi með allt heimilisfólkið á hæl-
um sér. Voru hundarnir reknir út í
horn. Lúpuðust þeir þar niður og
höfðu nóg að gera að sleikja sár sín,
sem þeir höl’ðu fengið í bardaganum.
Höggin voru nú hætt, en blástur mik-
ill heyrðist úti eins og gesturinn ætti
óhægt með að draga andann eða
hann væri kominn í spreng af mæði.
En þegar bóndi ætlaði að opna hurð-
ina, heyrði hann að sagt var með
hvíldum fyrir utan:
„Það er naumast ... að þetta ætlar
að ganga vel ... Ég fór þó að því al-
veg eins og vanalegt er ... Guðaði
fyrst og ... rak svo bara óvart prikið í
stúlkuna og ... rúðan ... og nú hangi
ég hér sjálfur á ... hæsta gálga ... það
er svo sem auðséð að ég á að deyja
hér ... og bónorðið ... Ég veit ekki
hvað stúlkan segir ... að ég skyldi
ekki geta beðið hennar í kvöld ... en
ég vona að hún sjái að þetta eru lög-
leg forföll ... En á morgun skal ég
bæta henni það upp ... að mér heilum
og lifandi ... En hvað það er vont að
dingla svona ... Imba, æ!“
Að svo mæltu tók hann aftur að
berja sem ákaflegast á hurðina og
fóru þá hundarnir á kreik.
Bóndi beið nú ekki boðanna. Dró
hann strax lokuna úr. Hrökk hurðin
þá upp undan höggunum. Hlupu
hundarnir þá í sömu svipan fram í
dyrnar og rifu allóþyrmilega í fætur
Árna. Urðu þar harðar sviptingar.
Hóf Árni hundana upp á fótunum og
kastaði þeim langar leiðir, en vegna
þess að hundarnir voru tjórir, héngu
ávallt tveir í skóm hans þótt tveir
lægju fallnir.
Bóndi hugði nú til útgöngu en
hundavaðurinn var svo mikill í dyr-
unum og fótasparkið í Árna svo mik-
ið að hann gat hvergi nærri komið.
Tók hann þá að hasta á hundana en
þeir æstust því æ mcira. Fór svo að
lokum að þeir drógu af Árna báða
skóna enda var þá uglunni nóg boðið
því hún hrökk nú í sundur. Kom Árni
niður í dyrnar, ekki sem best til
reika, því jakkinn var í hnút upp á
öxlum en buxurnar allmjög teknar að
síga.
Mikið var rætt um þessa
✓
ferð Arna ekki síður en hina
fyrri. Bæjarstrokurnar hlupu
með ótrúlegum hraða á
milli bæjanna til að segja
tíðindin og fóru þær svo
hratt að þær fóru langar
bæjarleiðir í tveimur til
þremur andartökum.
Ekki er þess getið að honum væri
boðinn beini enda var hann fljótur að
átta sig. Rak hann upp gaul mikið
um leið og hann stökk frá dyrunum
en var þá svo óheppinn að reka sig á
stóran skafl, sem var fram undan
bæjardyrunum. Kom hann þar niður
á höfuðið, svo sá í iljar honum.
Héldu heimamenn að hann ætlaði
þar niður. Hljóp bóndi þá til og vildi
hjálpa honum en Árni henti sér þá
fram úr skaflinum og var fljótur að
rétta sig við. Var hann horfinn á
fáum sekúndum og fylgdu hundarnir
honum á götu. Kom Árni heim til sín
um nótlina í vondu skapi, sem von-
legt var. Sór hann þess dýran eið að
guða aldrei framar á glugga, heldur
skyldi hann berja að dyrum hvar sem
hann kæmi og hvernig sem á stæði.
Efndi hann það rækilega síðan. Skór
hans voru hirtir og voru þeir sendir
honum nokkru seinna.
Mikið var rætt um þessa ferð Árna
ekki síður en hina fyrri. Bæjarstrok-
urnar hlupu mcð ótrúlegum hraða á
milli bæjanna til að segja tíðindin og
fóru þær svo hratt að þær fóru langar
bæjarleiðir í tveimur til þremur and-
artökum.
En af öllu má of mikið gera því
þegar þær komu hcim á bæina, leið
vanalega langur tími áður en þær
komu upp nokkru orði fyrir mæði.
En á meðan romsaði hcimilisfólkið
oftast nær upp öllu sem bæjarstrokan
hafði ætlað að færa því og oftast nær
miklu meira því það þurfti að létta á
sér líka.
„Ekki var að kynja þótt Krukk sál-
uga óraði ekki fyrir öðrum eins
ósköpum og þessum,“ sagði einn
vísindamaður sveitarinnar, „því það
hefði enginn spámaður getað spáð
því að maður í bónorðsferð yrði til
þess að hanga á uglunni með fjóra
hunda neðan í fótum sér.“
Árni sat nú heima að búi sínu um
hríð og hugði af kvonbænum.
Villan
Árni sat nú að búi sínu í Klömb-
rum nokkur ár, svo ekkert bar til
tíðinda. Héldu allir að hann væri nú
hættur að hugsa um stúlkurnar enda
hafði hann verið furðu spakur í þeim
efnum síðan hann losnaði af uglunni
á Mýri. Sumir fullyrtu jafnvel að
stúlkurnar væri farið að lengja eftir
því að Árni færi í nýja kvonbæna-
ferð.
„Eflaust til þess að fá eitthvað til
að hlæja að,“ sögðu þeir. Sumir gátu
þess þó til að blessuðum dúfunum
þætti ekki svo mjög fyrir því að
rennt væri til þeirra hýru auga,
jafnvel þótt það kæmi frá Árna í
Klömbrum, ef þær ættu ekki völ á
því annars staðar frá. En þetta sögðu
auðvitað ekki nema ósiðlegustu
galgopar sveitarinnar.
Framhald í nœsta hlaði.
Heima er hest 277