Æskan - 01.11.1968, Síða 25

3. Herbergi ömmu.
(Rúm í horni. Amma er úti. Heyr-
ist barið á dyr. Það er úlfurinn. —
Hann gægist inn.)
Úlfurinn: Hér er þá enginn heima.
Það er gott, að amma er úti. Nú verð
ég að flýta mér. Ég verð sarnt að
hugsa mig vel um. Hér er þá nátthúf-
an hennar. (Setur hana upp). Nú ætla
ég að flýta mér upp í rúnr og láta sem
ég steinsofi. (Hann gerir það. Rauð-
hetta kemur og ber að dyrum.)
Úlfurinn (líkir eftir málrómi
ömmu); Er það Rauðhetta litla?
Blessað barnið. Lyftu lokunni, þá
kemst þú inn. Ó, og þú ert þá með
körfu handa mér. Láttu liana hérna
fast hjá mér. Vertu ekki hrædd við
ömmu þína, blessað barnið.
Rauðhetta: En hvað eyrun þín eru
löng, amma mín.
Úlfurinn: Já, því betur heyri ég til
þín, telpa mín.
Rauðhetta: Og svo eru augun í þér
svo voða stór.
Úlfurinn: Það er til þess, að ég sjái
þig betur, barnið mitt.
Rauðhetta: Tennurnar í þér hafa
vaxið, þær eru miklu stærri en þær
hafa nokkurn tíma verið.
Úlfurinn: Það er til þess að mér
gangi betur að borða. (Úlfurinn
stekkur fram úr rúminu. Rauðhetta
flýr frant í eldlrús. Úlfurinn ruslar í
körfunni og Itendir bögglunum sitt á
hvað).
Úlfurinn: Ekki vil ég kaffið, og
ekki sykurinn, en hvar er kjötið?
Þrösturinn (heyrist syngja úti í
skóginum); Komdu fljótt, komdu
fljótt, annars gerir úlfurinn af sér
eitthvað ljótt.
Úlfurinn: Hvað er fuglinn að
skipta sér af þessu. Ég vona bara, að
skógarvörðurinn liafi ekki heyrt til
hans (gægist út). Jú, þarita kemur
hann, og er með stóru öxina, sem
hann heggur trén með. (Hann felur
sig bak við hurðina, en skógarvörður
kemur inn.)
Skógaruörðurinn: Það vantaði nú
bara, að úlfurinn væri korninn hing-
að inn.
Rauðhetta (kemur úr eldhúsinu);
Þarna er hann, bak við hurðina. (Úlf-
urinn skýzt út. Skógarvörðurinn kast-
ar öxinni á eítir honum. Rauðhetta
hleypur út í dyrnar og lítur út.)
Rauðhetta: Ég held að þú hafir
liitt hann. Ekki þurfum við að ótt-
ast ltann framar. Hann hættir sér ekki
hingað oftar. En hver kemur þarna?
Ó, það er húri ainma. Ég var orðin
svo hrædd um, að úlfurinn hefði
tekið hana.
Amma (kemur inn með tvær vin-
konur sínar); Sæl og blessuð, Rauð-
hetta litla.
Önnur vinkonan: Ég sá úlfinn
koma þjótandi.
Hin vinkonan: Hann hljóp alveg
eins og eldibrandur og einhver drusla
hékk á eyranu á honum.
Rauðhetta: Já, það var nátthúfan
hennar ömmu.
Amma: Það var nú skaði. Ég var
nýbúin að kaupa hana fyrir eina
krónu og sjötíu og firnrn aura. En
þetta gerði nú minnst til. Það var
annars mikil blessuð heppni, að ótæt-
is úlfurinn gerði okkur ekkert mein.
Rauðhetta: Mamma bað að heilsa
þér og bað mig að fá þér þessa körfu.
Amma: Og blessunin. En livað það
var fallegt af henni að senda mér allt
þetta. Nú skultim við fá okkur reglu-
lega góðan kvöldmat.
Tjaldið.
Sjóveikur.
Skoti var á ferð á milli hafna
og var sjóveikur. Kunni hann
engin ráð til að lina sóttina.
Hann vék sér að skipstjóranum
og spurði hann ráða. Skipstjór-
inn ltunni gott ráð. Hann gaf
Skotanum einn shilling og
sagði honum að hafa hann uppi
í sér. Eftir þetta lœknaðist
Skotinu af sjóveikinni.
i

453