Æskan - 01.11.1968, Blaðsíða 45

Emil og Þorkell
hjá litlu Lappastúlkunni.
Geiturnar voru mjög spakar.
En brátt varð um annaS liugsað. Framundan sáu j)au
einkennilega kofa og nokkrir bílar höfðu stanzað j)ar á
veginum. Hér var ekki uin að villast; j)arna voru Lappar
með hreindýr. í einum Lappakofanum, sem að mestu var
byggður úr torfi og grjóti, var minjagripaverzlun. Þar
mátti kaupa ýmislegt, sem Lappar framleiða eða liafa á
boðstólum, svo sem linífa og ýmsa gripi úr hreindýrahorn-
um og margt fleira. Úti fyrir kofanum stóð hreindýr tjóðr-
að og lítil Lappastúlka var j)ar iijá og var óspart ljós-
mynduð. Flestir. sem tóku myndir, gáfu stúlkunni eina
krónu, en ein norsk króna er hreint ekki svo lítið. Þeir •
Emil og Þorkell mynduðu Lappastúlkuna og hreindýrið og
einnig voru teknar af j)eim myndir. En hér var kalt, og
eftir að hafa litazl um á Lappaslóðum, var lialdið af stað
á ný og nú skyldi ferðinni ekki létt fyrr en komið væri i
næturstað, en hann var fyrirhugaður á f jallahótelinu
Dyranut, sem liggur hátt uppi á Hardangerviddan.
Annars er Hardangerviddan kapítuli út af fyrir sig. Að
sumu leyti minnir liún á Arnarvatnslieiði. Þarna eru ótal
vötn og graslendi og mosavaxið land á milli. Norðmenn
liafa, sem kunnugt er, lagt mikla rækt við að laða ferða-
menn til landsins, og sjálfir eru jieir hinir mestu fjalla-
garpar. Þarna upp frá hafa ])eir byggt mörg smáhýsi, og
inargir eyða sumarleyfinu i gönguferðir um þetta svæði.
Menn leggja af stað með nesti og nýja skó, bakpoka og
svefnpoka, og þannig liagar víðast hvar til, að dagleið er á
milli fjallakofanna. Þar er síðan gist i góðu yfirlæti. Sum-
ir fara einir i þessar gönguferðir, en aðrir tveir saman
eða í smáhópum. Ekki má heldur gleyma „fjallastofunum“.
sem hér eru víða. Þessar fjallastofur eru nokkurs konar
sumargistiliús, en á vetrum standa jiær auðar velflestar.
Þótt Norðmenn húi ekki i ýkja þéttbýlu landi, miðað við
■það sem er sunnar í álfunni, kunna jieir þó vel að meta
víðáttuna og hreina fjallaloftið. Þeir fara þvi gjarnan á
fjöll um hclgar og í sumarleyfinu. Það sama er að segja
um fólk frá þétthýlislöndunum sunnar í Evrópu. Fjöldi
jiess eyðir sumarleyfinu í Noregi og þá gjarnan uppi á
fjöllum. Þorkell spurði margs um Hardangerviddan og
Gunnvör gaf greiðlega allar upplýsingar, enda var hún
þarna þaulkunnug. Drengirnir urðu svangir og það var
Þeir Þorkell og Emil blása I
horn, á milli þeirra er Tryggvi
bifreiðarstjóri.
Ferjan kemur að landi
í Kinsarvik.

' $kK-

tekið fram súkkulaði og kex, en þeir voru varaðir við að
borða of mikið, því á Dyranut biði jieirra veizluborð.
Það kólnaði enn eftir jiví sem ofar dró, og Tryggvi upp-
lýsti að þau væru komin i um 1200 m hæð. Drengirnir ræddu
þetta sin á milli og mundu bæð ýmissa fjalla, bæði í
Hornafirði og sem sjást frá Kiðafelli, og þeim koin saman
um að þeir væru komnir vel upp fyrir Esjuna, sem varla
er meira en 850 m á liæð. Spurningin var hvort þeir mundu
komast jafn liátt og Birnustaðatindur er, sem er rúmir
1400 m. Tryggvi brosti og sagðist ekki álíta að þeir færu
hærra en i 1300 m hæð — og þar voru þeir einmitt nú. Bill-
inn stanzaði við tvö stór liús sunnan við veginn. Ferðafé-
lagarnir voru komnir til Dyranut.
Þau tóku farangurinn út úr bílnum og liröðuðu sér inn
í gistihúsið. Það var kalt úti og hreytti niður snjó, en í
vestrinu voru óveðursský. Það var búizt við að innan
stundar yrði skollinn á bylur. Þeim var öllum hrollkalt og
það var gott að hlýja sér við ofninn, en þarna var ekki
rafmagn, lieldur logaði á gasljósum eftir að skyggja tók.
Brátt var sezt að borðum. Maturinn var góður norskur
sveitamatur og smakkaðist vel. Á eftir sátu þau saman og
ræddu atburði dagsins, en öll voru þau þreytt og fóru
snemma í háttinn.
Þau vöknuðu líka sneinma morguninn eftir. Það var enn
svalt, en brátt kom sólin upp og ]>að liafði ekki snjóað
neitt að ráði. Veðurstofan spáði lilýnandi veðri. Kringum
liótclið var fé á beit og það fannst þeim Þorkeli og Emil
vera einkennilegar kindur. Þær voru með langt skott og
stór eyru, og sumar voru með gat i gegnum eyrun. Þannig
mörkuðu líklega Norðmenn féð áleit Þorkell. En kindurn-
ar voru spakar og komu lieini að liótelinu og sníktu mat
af ferðamönnum, og drengirnir fóru inn og náðu i brauð
til að gefa þeim. Þeir liöfðu keypt sér minjagripi í Dyranut,
litla hnifa og liitt og anuað — og ekki mátti gleyma kort-
unum. Dyranut er aðeins opið á sumrum. Á veturna liggur
þarna snjór yfir öllu og vegurinn er lokaður. En á vorin
eru stórvirkar snjómokstursvélar á ferðinni, og þar sem
þær moka í gegnum iiæstu skaflana geta orðið allt að 7—8
metrar upp á skaflinn. Þeir sáu mynd af slíku og þótti
mikið til um. Þeir héldu af stað frá Dyranut eftir staðgóð-
473