Æskan - 01.11.1968, Qupperneq 91

Lítill gestur.
Einu sinni var Ijósmóðir, sem
átti tvö börn. Þó að þau væru
búin að missa pabba sinn, leið
])eim vel, því mamma þeirra
var undur góð við þau og sá
þeim fyrir öllu, sem þau þurftu.
Nú leið að jólum, og börnin
hlökkuðu mikið til. Þau töldu
dagana, og vildu alltaf láta
segja sér frá jólunum. Loks
kom sjálfur aðfangadagurinn.
í rökkrinu fóru þau i sín beztu
föt, svo var borðið dúkað og
lagður á það allur jólamatur-
inn, en rétt þegar átti að fara
að kveikja á jólatrénu, kom
maður að sækja mömmu þeirra,
til ]>ess að sitja yfir konu, sem
var að fæða barn. Börnin urðu
hrygg í huga út af því að missa
mömmu sína frá sér, en hún
sagði þeim að Jcsú yrði hjá
þeim, og þá urðu þau kát.
Þegar mamma þeirra var far-
in, settust börnin við borðið,
en þegar þau ætluðu að byrja
að borða, var barið að dyrum.
„Ó, nú er Jesús að koma,“
sagði lilli bróðir, og hljóp til
dyranna. En þegar þau opnuðu,
stóð þar lítill, óhreinn og tötra-
legur drengur.
„Ekki er þetta Jesú,“ sagði
litli bróðir.
„En það getur verið, að Jesú
liafi sent hann,“ sagði systir
hans.
Þau buðu nú drengnum inn.
Hann settist við eldinn og
vcrmdi sig, og svo settust þau
öll við borðið.
Litli drengurinn borðaði vel
og varð nú kátur og lék sér við
systkinin. En allt i einu kom
mamma heim. Börnin sögðu
henni, að Jesú hefði ekki kom-
ið, heldur þessi litli drengur.
Mamma þeirra sagði þeim ])á,
að Jesú liefði sjáifur sagt: „Það
sem þið gerið einum af mínum
minnstu bræðrum, það hafið
þið gert mér.“ Og nú hafði
hann sent einn af litlu bræðr-
unum sínum, til þess að þau
gætu glatt hann.
Drengurinn var nú orðinn
svo hress, að hann sagði þeim
allt af högum sínum. Mamma
hans var fátæk og bjó í litlum
kofa. Hann hafði villzt og var
nú langt frá heimilinu, og hafði
loks árætt nð berja þarna nð
dyrum.

207. ÞaS var mjög erfitt að klífa eldfjallið,
en eftir þriggja klukkustunda strit komst ég
loksins upp á tindinn
208. Ég þrammaði þrisvar sinnum umhverf-
is eldgíginn. Ég varð litlu nær af því, og tók
þess vegna þá ákvörðun að stökkva niður í
gíginn.
209. Það var einna líkast því, að mér hefði
verði stungið niður í stóran hitakassa eða ég
hefði farið í sjóðheitt gufubað.
210. Eftir nokkrar sekúndur var ég kominn
niður á botn. Mér til mikillar undrunar heyrði
ég hávært skvaldur fyrir ofan mig. Leit ég því
upp, og hvað haldið þið að ég hafi séð?
!'M
TX
/V.
v
42

42.1
211. Sjálfan eldguðinn Vulkanus. Hann og
ráðherra hans rifust óskaplega út af því, hvor
þeirra ætti að segja fyrir verkum og hvor að
hlýða.
En nú var barið. Það var lög-
regluþjónn, sem var að leita að
honum. Hann bjó sig nú i flýti,
og þegar hann fór, var honum
fengin stór karfa með jólamat
og leikföngum. Og svo fór hann
heim til mömmu sinnar.
I vinnutímanum. ^
Stúlka var að sækja um at-
vinnu á skrifstofu, og skrif-
stofustjórinn var að spyrja
hana, livað hún gæti talið sér
til gildis.
„Ég lief nokkrum sinnum
unnið verðlaun í krossgátu- og
myndagátusamkeppni," sagði
hún.
„Það er út af fyrir sig
ágætt,“ sagði skrifstofustjór-
inn, „en við liöfum meiri áliuga
á, að afrek séu unnin í vinnu-
timanum."
„Ég leysti gáturnar i vinnu-
tímanum,“ sagði stúlkan.
519