Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 19

tnnnföti ö ö-íTö-ö-ö-ö-írö~innrö-ö~íro-ö-ö-ö-ö-ö^5?r?rö^rö-ö-ö~ö~ö-öiröfnnnnnrö^rirð-^rö~ö~ö~ö7rö-ö^rff7rö-b-irö-ö-^^
Á vængjum söngsins
Við lag eftir Mendelsohn
MJUJLajULSLSLÍULSUULfiJl
Nú strýkur vorið um vanga
og veröld breytir um svip.
Á sólvermdum sundum og tjörnum
þau sigla, mín æskuskip.
En beint hér við bakkann á móti
bíður önnur sjóri:
Þar fara brátt að byrja
sinn búskap andahjón.
Við lækjardrag f lautu
er lambið að fá sér blund.
SLSLSLSLSLSLSLSLJLÍLSLSLILSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLS
Tryggur fer yfir túnið
og töltir á vinafund.
Hinrik Bjarnason.
I vesturátt kyndir vorið
á vötnum hægan eld.
Svo kemur sumarnóttin
og sveipar um landið feld.
Já, svífandi á silfurvængjum
hún syngur við gluggann þinn,
er kvöld úr hafi kemur
og kyrrist dagurinn.
STSTSTSTSTSTSTSTrWTSTrWTiTTiSTSTSTSTSTrWWTtSTSTrTiSTSTSTSTrWirWWTrTBTSTrtriSTSTSTSTSTTirTtríTrTBTSTSTrTtSTSTSTSTSTSTfTSTfTSTrTr
Gisting hjá ömmu
Lag: Það liggur svo makalaust...
ASLSLSLSi 0 0 0 0.0 0 0 0 0 0 OQOQQOeoa SLSLSLSLSLSLStStSt SULSLSLSLSLSlS)SLfi QQaaaQgQgQ SLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSLSl
Ég ætla að gísta hjá ömmu í nótt
og afi minn lofar að ég verði sótt.
Hann kemur víst sjálfur hér keyrandi heim
f kassanum sínum, — já, bflskrjóðnum þeim.
Hæ, dúllía, dúllía, dúllfa da!
Hæ, dúllía, dúllía, dúllía da!
Hann kemur víst sjálfur hér keyrandi heim
í kassanum sínum, — já, bílskrjóðnum þeim.
Svo ökum við saman hér ein út í bæ.
Hjá afa f framsæti sit ég og hlæ,
því hann fer að segja mér sögu um það,
er setja varð mömmu í allsherjarbað.
Við afi minn þekkjum svo ágætan stað,
en alls ekki neinum má segja um það.
Þar kaupir hann afi minn íspinna tvo
og alein f bílnum við sleikjum þá svo.
Loks hleyp ég á undan um hliðið og inn
og hlæjandi ömmu við pottana finn.
„Sæl vertu, nafna," hún segir við mig.
„Hér sýður í pottinum ögn fyrir þig.“ t
Hún amma mín lagar þann albesta mat,
sem yfirleitt kemur f skál eða fat.
Og lyktin hjá ömmu er alltaf svo góð
og ílátin hafa svo skemmtileg hljóð.
Ég tala við afa og ömmu um stund.
Það enda nú með því, að ég fæ mór blund.
Ég hátta hjá ömmu, en afi mér þvær,
í eyrun hann gáir — og strýkur um tær.
Og ævintýr les svo hann afi hjá mér.
Hjá ömmu með bænir að lokum ég fer.
Á svæflinum hennar ég sofna loks rótt.
Nú sef ég hjá afa og ömmu f nótt.
Hinrik Bjarnason.

17