Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 35

skór voru mikið notaðir til ferðalaga einkum á vetrum, en
þeir þóttu endingarlitlir, ef bleyta var eða heitt úti. Roðinu
var flett af steinbítnum og sniðin skæði í skó. Tvenn skæði
fengust venjulega af stórum steinbít, en skóna gerðum við
börnin sjálf. Má geta nærri, að oft þurfti að taka til hend-
inni þá. Roðskór voru þannig gerðir, að aðeins var saum-
aður tásaumur, en enginn saumur fyrir hælinn. Þeir voru
hins vegar varpaðir fyrir með þveng og dregnir með honum
að fætinum. Þvengirnir voru gerðir af lambsskinni og ent-
ust á við marga roðskó, því að skinnin voru spöruð og þóttu
of dýrmæt til að skæða marga fætur á barnmörgu heimili.
Steinbíturinn var af gömlum sjómönnum kallaður „bjarg-
ræðið“, því að það þóttu mikil búdrýgindi að honum. Á
stöku stað voru sérstök steinbítsmið, en það var helst þar
sem mikill skelfiskur var í botni. í ágústmánuði fellir stein-
bíturinn tennur'og fer. út á djúpið, en á vorin og fram eftir
sumri lifir hann mest á skelfiski. Eins og allir vita er stein-
bíturinn hörkugrimmur og bitvargur hinn mesti og það er
heppilegra að verða ekki fyrir vígtönnum hans. Nái hann
einhvers staðar tangarhaldi á manni, bítur hann og sleppir
ekki, hvað sem á gengur. Kjafturinn heldur áfram að bíta,
þótt skorinn sé af honum hausinn! Eina leiðin til að sljákka
í honum gorgeirinn er að rota hann.
Við unnum líka við hrístekju, en hrís var bundinn í
bagga og notaður sem eldsneyti, eftir að við fengum eldavél.
Mór var líka notaður, en mótekja var rýr heima á Brekku-
velli og móinn þurfti að drýgja. Víða á Barðaströnd er dá-
lítill skógur, en hávaxinn er hann ekki. Þó var oft mikið
um rjúpu í skóginum á haustin og veturna, eftir að fór að
snjóa og þá skutum við bræðurnir töluvert af rjúpu. Þær
voru venjulega seldar á Patreksfirði, en þar var næsti kaup-
staður.
Ég fór einu sinni til Patreksfjarðar með rjúpur, sem ég
hafði skotið. Þá kostaði rjúpan tuttugu og fimm aura og
þótti gott verð. Ég ætlaði að leggja þá inn í verzlunina hjá
Pétri A. Ólafssyni, en þegar til kom vildi Pétur engar rjúp-
ur. Mér þótti illt í efni að heyra þetta. Þama var ég kominn
alla leið til Patreksfjarðar með rjúpurnar og gat svo ekki
komið þeim í verð. Pétur sat við sinn keip/en ég þrefaði og
þrefaði og loks bauð hann mér fimmtán aura fyrir rjúpuna.
Ég sagðist heldur vilja henda þeim í sjóinn. Þá brá Pétri
°g hann sagðist ætla að kaupa þær á tuttugu og fimm aura
stykkið, en ég yrði að taka út á þær. Ég gekk að því og pakk-
húsmaðurinn hirti rjúpurnar og fór með þær í pakkhúsið.
bá spurði kaupmaðurinn, hvað ég ætlaði að taka út. „Pen-
l^ga." sagði ég ósköp rólega. Ég hafði lofað að taka út á
rjúpurnar, en ekki getið þess, hvað ég vildi taka út á þær
°g nú vildi ég fá peningaúttekt. Pétur varaði sig ekki á
þessu bragði mínu, en peningana greiddi hann mér og gaf
Q)
40
4-*
0
O)
>
-O.
ko
0
E
ZJ
c
Q. E
3
0
0
52
O *0
0
TD
C
0
Ql
=J
0
o
>
8i
E
*+-
_T CÖ
O) S?
j=
4-*
0
0 c
kO S
0 0
0
C
c
*0
>
JQ.
0
O
c
*0
uo
v0
V-
0
>%
:0 H
5) 0
0 ÍO
-- 0
*o to
'sx kO
|S
> m
O)
E0
0
m 0
> I
« i
S 3
w -o
40 C
m o
1 cr <0
S° < c
2 c
O) 2
o =) 4-* 0
0
k. k. 03 E
ffi 4-» wy o
0 kO 3 O) :0 2 <
'kO tn *
0 tt>
_Q o *c ‘<<J <0 ^ (Ó 40 .E
kO 0 > L- <D E CO w . *o i- c jg «
co _.
«
:0 0
i i
=> s
X. >,
co o
ti! Í5
o =
Jí E
írt <D
g -C
E m
•sc c
8 <ö
40 ■Q
0 4-*
>
0 JZ