Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 21

svarti hundurinn með hvíta blettinn á bringunni.
Krummi fylgdi honum hvert sem hann fór.
Ó, hvað þetta var sárt! Það var svo langt síðan
hann hafði séð mömmu sína. Sárindin í brjóstinu
voru svo mikil og tárin streymdu niður kinnarnar.
Litli drengurinn titraði af ekka.
Hvers vegna gat hann ekki sætt sig við hlutskipti
sitt? Þetta voru svo mikil viðbrigði frá gleðinni og
hamingjunni heima á Læk. Þrátt fyrir skuggana, sem
komu á milli. Aldrei ætlaði hann að drekka brenni-
vín, þegar hann yrði stór. Aldrei, aldrei. Það loforð
hafði hann líka efnt. Það var víninu að kenna, að
hann var tekinn frá mömmu sinni.
Hér var hann hjá ókunnugu fólki. Enginn faðmaði
hann að sér eins og mamma. Enginn bauð honum
9óða nótt á kvöldin með kossi og bað hann að lesa
bænirnar sínar. Samt reyndi hann alltaf að muna
eftir þeim. En stundum grét hann sig í svefn. Honum
fannst hann vera svo einmana. Og þegar honum
varð hugsað til þess, streymdu tárin niður kinnarnar.
Allt í einu fann hann eitthvað loðið strjúkast við
kinnina á sér. Hann opnaði augun. Það var Krummi,
sem var kominn. Hann faðmaði rakkann að sér og
klappaði honum. Svo strauk hann tárin framan úr sér,
og sá nú fyrst sólskinið og blómin í kringum sig
Þarna í brekkunni.
Svo sat hann kyrr með Krumma I fanginu og reyndi
að jafna sig. Fór svo að tala við þennan vin sinn, og
Krummi sat grafkyrr og var ágætur áheyrandi, meðan
hann strauk yfir kollinn á honum.
— Heyrðu, Krummi minn. Það var gott, að þú
komst. Ég er dálítið leiður f dag. Það er líka sunnu-
dagur, og þá leiðist mér alltaf. Þá er ég ekki beðinn
um að fara neinar sendiferðir. En nú ætla ég að segja
Þér leyndarmál. En þú mátt engum segja það.
þegar ég var á Læk, þá átti ég sérstakan draum.
Jón gamli kennari sagði oft, að ég ætti létt með að
laera. Og ég hafði gaman af því. Veistu, hvað það er,
Krummi? Hann sagði, að ég ætti að ganga mennta-
veginn. Þá dreymdi mig um að fara í menntaskóla,
Þegar ég yrði stór. Þú spyrð til hvers? Það skal ég
segja þér. Ég ætlaði að verða læknir. Mig lan'gaði
fil að hjálpa þeim, sem veikir eru. Hvernig liður þér
I fætinum, sem ég batt um í gær?
Svo skoðaði Siggi fótinn á Krumma. Hann hafði
komið heim með svöðusár á fætinum daginn áður
eftir áflog við hundinn af nágrannabænum. Siggi lét
vallhumalssmyrsli í sárið og batt um það. Nú höfðu
Umbúðirnar haggast. Hann lagaði þær, og Krummi
hreyfði sig ekki á meðan. Hann vissi, að vinur hans
Var að hjálpa honum.
~~ Svona, Krummi minn, nú er það betra. En þú
skilur kannski ekki, hvers vegna ég var að gráta
áðan. Ég kemst aldrei í menntaskólann. Ég verð
aldrei læknir. Sá dýrðlegi draumur er orðinn að engu.
Eða sérð þú nokkur ráð?
Hann strauk Krumma og kjassaði hann. Það mýkti
sársaukann fyrir brjóstinu, þegar hann gældi við
þennan máliausa vin sinn. En þó að vinátta hundsins
væri einlæg, gat hann ekki hjálpað drengnum, svo
að þessi mikii draumur hans rættist.
— Heyrðu, Krummi. Segðu nú að allt fari vel fyrir
mér. Kannski kynnist ég góðum manni, sem hjálpar
mér í skóla. Svipaðir atburðir hafa komið fyrir áður.
Svo ætla ég að segja þér annað leyndarmál, vinur
minn. En þú mátt heldur engum segja það. Þetta veit
ekki nokkur lifandi maður, ekki einu sinni mamma.
Og taktu nú eftir. Ég ætla að verða skáld. Búa til
mörg falleg kvæði um hamingjusöm börn. Og lika
sorgleg kvæði um börn, sem ekki fá að vera hjá
mömmu sinni, af því að pabbi þeirra er drykkjumaður.
Stundum geri ég vísur um sólina og blómin. En
enginn fær að heyra þær. Ég hvísla þeim bara að
golunrii, sem líður hérna yfir ásinn.
Ég er ósköp einmana. Ég á engan að nema þig,
Krummi. Og þó að þú getir lítið hjálpað mér ( sam-
bandi við framtíðardrauma mína, þá ertu góður og
hlustar á mig. Þú ert sá eini hér, sem tekur þátt (
kjörum mínum og leyndarmálum.
En sólin lækkar á lofti. Drengurinn hefur þerrað
af sér tárin. Hann stóð upp, og þeir félagar gengu
saman heim að bænum.
Læknirinn leit upp. Hann hafði gleymt sér yfir gam-
alli minningu. Sýnin var horfin. Kvistir, Ijóðabókin
hans lá á borðinu. Báðir þessir æskudraumar hans
höfðu ræst. Hann kipptist við, þegar hann heyrði,
að einhver drap á dyrnar. Hann stóð upp, gekk
rösklega fram að dyrunum, opnaði þær og bauð næsta
sjúklingi sínum inn. Honum var nautn að sinna sínum
daglegu störfum og hjálpa öðrum.
Eirlkur Sigurðsson.
Frímerkjasafnarar!
Sendið mér 50 eða fleiri notuð íslensk
frímerki og þið fáið í skiptum þrefalt
fleiri mismunandi útlend frímerki.
Kaupi einnig íslensk frímerki hæsta
verði.
PÁLL GUNNLAUGSSON
Veisuseli, Fnjóskadal,
S.-Þíng.
-----------------------------------------«.