Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 60

maðurinn er upprunninn eða hvaðan hann kom vita
menn ekki, en ýmsir telja að hann hafi komið frá Asíu,
eins og margir fleiri þjóðflokkar.
Sem dæmi um það, hve tíðarfarið á jörðinni hefur
haft víðtæk áhrif á þróun og ferðir frummannsins má
benda á, að þegar ísöld var í Evrópu, var eyðimörkin
Sahara, sem við nú þekkjum, mjög gróðursælt og
þéttbýlt landsvæði fyrir 10.000 árum. Á síðustu árum
hafa fundist klettamálverk og helluristur ( miðri eyði-
mörkinni. Þær elstu eru frá því um 8.000 f. Kr., gerðar
af fólki af negrakyni. Síðari myndir frá því um 4.000
f. Kr. og prýðilega vel gerðar, af ýmsum kvikfénaði
og hjarðmönnum að gæta þess, eru gerðar af öðrum
kynflokki. Veðurfarsbreytingar hafa síðar flæmt þjóð-
flokkana burtu, en listaverk þeirra hafa varðveist og
vitna um líf þeirra fyrrum.
Fólksflutningar eru ekki neitt einstakt fyrirbæri í
sögu mannkynsins. Ameríka byggðist um 15.000 árum
f. Kr. við innflutning ýmissa þjóðflokka. Pólynesarnir
breiddust út um ótal eyjar Kyrrahafsins á 11. og 12.
öld eftir Krist, og Evrópumerin endurfundu Ameríku
um árið 1.000 og þjóðflutningar þangað frá Evrópu
hófust að nýju upp úr 1500 e. Kr., svo eitthvað sé
nefnt.
MERKILEGIR ÞJÓÐFLUTNINGAR
FRÁ HÁSLÉTTUM ÍRANS
En þeir þjóðflutningar, sem hafa sett dýpst spor í
sögu mannkynsins, eru þeir, sem áttu sér stað um
6000 f. Kr. frá Austurlöndum nær vestur yfir Evrópu.
Einhvers staðar um hásléttur írans bjuggu þjóðflokk-
ar, sem höfðu lært að sá og uppskera jarðargróður,
temja svín, kindur og nautpening. Þessi landbúnaðar-
menning með öllu því sem henni fylgdi breiddist fyrst
til Mesópótamíu og Egyptalands og síðan umhverfis
Miðjarðarhaf. Um þrjú þúsund árum síðar barst hún
til Evrópu, að nokkru frá Norður-Afríku, en öðrum
þræði að austan upp í gegnum Dónárdalinn. En það
var ekki aðeins landbúnaðurinn, sem breiddist út.
Brons- og járnöld fylgdu í kjölfarið.
Bronsöldin var friðsamt tímabil og athafnasamt
með miklum siglingum. Ýmsir álíta, að Evrópumenn
hafi ekki aðeins náð til eyjanna úti í Atlantshafi held-
ur einnig til Suður- og Mið-Ameríku. En nýir tímar
voru á næstu grösum. Að austan komu aðrir þjóð-
flokkar, sem m. a. fluttu með sér reynslu í landbúnaði
og ræktun. Þeir gerðu innrásir alla leið til Indlands,
Mesópótamíu og Litlu-Asíu, þar sem þeir stofnsettu
ríki. Síðan héldu þeir áfram ferðaflakki sínu vestur
á bóginn yfir til Evrópu og komust alla leið norður
til Danmerkur.
Það er því ekki að undra, þó að í Evrópu sé blörtd-
Veddear lifa á Indlandi. Hörundslitur þeirra er dökkbrúnn,
hárið er hrokkið, og þeir eru lágvaxnir.
un þjóðflokka meiri en annars staðar gerist. En þó
eru fleiri þjóðflokkar en þeir evrópsku.
HVÍTT, GULT
OG SVART FÓLK
Allir núlifandi menn — án tillits til þjóðflokka eða
litar — tilheyra sömu ættinni (homo) og sömu teg-
undinni (sapiens); hins vegar er Neanderthalsmaður-
inn nefndur homo primigenius og Pekingmaðurinn
sinantrophus, þar sem svo vanþroskaðar og frum-
stæðar mannverur eru taldar til sérstakra tegunda.
Mannkynið er greint sundur í þjóðflokka, þ. e. a. s.
hópa, sem hafa vissa erfðaeiginleika, sem eru mjög
lítið frábrugðnir milli einstaklinganna.
Talað er um þrjá aðalkynflokka: hvíta kynflokkinn
(europide), gula kynflokkinn (mongolide) og svarta
ky,nflokkinn (negroide), sem eiga sennilega allir upp-
haf sitt að rekja til sama frumstæða upprunalega
þjóðflokksins. Auk þess er svo talað um australo-
melaneska þjóðflokkinn, sem er mjög frumstæður á
ýmsum sviðum. Þegar verið er að deila mannkyninu
niður í sérstaka þjóðflokka er stuðst við viss sérkenni,
en mikilvægust þeirra eru:
hörundslitur
háralag og litur
augnalag og litur
neflag
höfuðlag
heilastærð
andlitsfall
líkamsstærð
Hin upprunalega staðsetning þjóðflokkanna fyrif
tímabil hinna miklu landafunda — þ. e. áður en euro-
58