Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 37

matur. Skipstjórinn saltaði og fékk gellur að launum frá °
hásetunum og hélt um leið tölu á gellunum og skrifaði hjá
sér. Þannig gátu menn fylgst með því, hver hluturinn var,
en auk þess var hver fiskur merktur merki hásetans og það
aðgaítt, þegar hann var lagður inn hjá verslununum, sem
greiddu aflalaun eftir föstu fiskverði á hverjum tíma. Verka-
fólk í landi tók við fiskinum, þegar hann var kominn á
stakkstæðin, og þurrkaði hann þar.
Ég hugsa, að mataræði hafi verið svipað á öllum skútun-
um. Við fengum 9 pund af rúgbrauði, kexi og skonroki á
viku, hálft annað pund af margaríni, hálft annað pund af
sykri og svo lagði hver sér til fisk í soðið daglega eftir því
sem dregið var. Kokkurinn var ekkert öfundsverður af því
að færa upp úr soðningarpottinum, því að einn hafði
kannski komið með steinbít, annar með ýsu og sá þriðji
með lúðubita og þar fram eftir götunum. Það reyndi á
minnið að vita, hver átti hvern bita. Við fengum kjöt tvisvar
í viku og lagði útgerðin okkur til tvö pund af saltkjöti. Hver
háseti kom með sinn bita til að láta sjóða hann og þurfti
þar aðgæslu líka. Einu sinni í viku fengum við baunir, en
bankabyggsgrautar voru tíðastir. Það var grautur daglega
og hann var sameiginlegur fyrir alla eins og kaffi eða te. Á
sunnudögum fengum við sætsúpu og er þar um ort svo:
Sætsúpa á sjó
en sunnudagur í landi.
Við fengum oftast það sem álitinn var lakasti fiskurinn
í matinn. Þorskinn söltuðum við allan, en við áttum stein-
bítinn og lúðuna sjálfir. Héma áður fyrr átti skipstjórinn
annað rafabelti af hverri lúðu sem dregin var. Það var eitt-
hvað ámóta og eldi prestslambsins. Ég var aldrei látinn vera
kokkur, en þess má geta, að margir þekktir aflamenn og sjó-
sóknarar hófu starfsferil sinn til sjós með eldamennsku.
Margir eídri skútukarlar voru dálítið hjátrúarfullir og
trúmenn miklir. Þeir vildu til dæmis aldrei renna um
messutímann. Þeir höfðu ótrú á því. Þeir vildu ekki heldur
byrja fyrsta túr á mánudegi. Það var talið í þá daga á Vest-
fjörðum, að strákar fengju ekki fullan þroska fyrr en þeir
þroskuðust við árina. Ég hef víst tognað sæmilega, því í
Sjómannaskólann komst ég að lokum. En það voru ekki að-
eins skútukarlarnir sem voru hjátrúarfullir, því að allt slíkt
var næstum landlægt á þessari tíð. Sumir máttu ekki heyra
á það minnst að borða hrossakjöt. Við fengum það oft
heima og þótti gómsætt, sérstaklega saltað. Ég man eftir
því einu sinni að bláfátæk kona ætlaði að fleygja hesti, en
feðir minn bauð henni kind fyrir og þáði hún það. Þau
voru bæði ánægð með kaupin. Síðurnar á hrossunum voru
reyktar ofan á brauð og þóttu því betri sem þær voru feitari.
Feitmetið var í miklum metum og ég minnist gamals mat- 0
Svar tíl Adda, Önnu og Erlu: I bættmum
Hva5 viltu verSa? sem kom I september-
blaðinu, er sagt frá náml sjúKrapjaiiara.
Stúdentspróf þarf til þess náms.
Svar til Gunnfríðar: Nei, ekki vitum við
það, en vertu ekkert feimin við að hringja
I fataverslanir og spyrja um þetta.
Svar til Á. P. J.: Það mun vera erfitt að
fá leyfi fyrir innflutningi á „hvítum dverg-
hundi", en ekki sakar fyrir þig að tala um
þetta við dýralækninn, þar sem þú átt
heima.
Svar til „sjúkraliða": Um þetta nám var
skrifað I aprílblaði Æskunnar 1971.
Svar til H. L.: Ef þú átt heima nálægt
góðu almenningsbókasafni, þá farðu þang-
að og fáðu lánuð nokkur hefti af „Vorinu“,
þar var oft mikið um leikþætti af þessari
lengd.
VILDI EKKI
MEIÐA KÖTTINN
Stundum eru þelr menn, sem ekki
þykja stíga I vitið, kallaðlr naut-helmsk-
ir. — Mætti þvi ætla að nautgripir séu
yfirleitt gersnelddir þvf, að geta hugsað
og ályktað, en eftirfarandi frásögn af
atburði, sem gerðist f Danmörku sýn-
ir þó nokkuð annnað. —
M. Jensen, sem býr nálægt Álaborg,
segir svo frá: „Mér flnnst gott ráð tll
þess að slappa af frá dagslns önn og
óðagotl,' að fara út I fjós dálitilli stundu
eftir að kúnum hefur verið gefin hey-
tuggan þelrra. — Þá er það nokkurn
veginn vfst, að þær liggja allar og
jórtra. Og það er hinn rólegi, lágl
jórtur-kliður kúnna, sem verkar svo af-
slappandi, á mig að minnsta kostl. —
Eitt slnn, er ég leit inn I fjóslð á
þessum tfma, lágu þær allar, nema
eln. Ég gekk til hennar til þess að for-
vltnast um hvernig á þessu gætl stað-
ið. Og mér varð það á að brosa, þvi
að lá þá ekkl kisa þarna hin rólegasta
undir kvið kýrinnar. — Nú hefðl kusa
náttúrlega getað sparkað f klsu, eða
jafnvel lagst niður og látið þá ráðast
hvernlg færi um kisu. En hvorugt þetta
gerðl hún. — Það var fyrst þegar ég
hafði tekið kisu upp i fang mltt, að hún
lagðlst nlður og tók að jórtra elns og
hinar kýrnar. Gæti þetta ekkl bent til
þess, að dýr geta hugsað og ályktað."
35