Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 62

Eskimóar búa bæSi á Grænlandi og í NorSur-Ameríku.
Grænlendingar og Eskimóar í N.-Ameríku eru mongolider,
en langhöfSar og sennilega meS önnur kynnþáttasérkenni,
sem stafa af kynblöndun.
pide-þjóðflokkurinn fór að breiðast út um alla jörðina
— var sem næst þessi:
Europide: Evrópa, N.-Afríka, hin nálægari Austur-
lönd.
Mongolide: Asía, N.-Ameríka, S.-Ameríka og hluti
af Grænlandi.
Negroide: Mið- og Suður-Afríka.
Australmelanisk: Ástralía, Melanesia, Austanvert
Indland og stóru eyjarnar milli Ástralíu og Asíu.
Negroide-þjóðflokkinn er auðvelt að sundurgreina
samkvæmt sérkennunum hér að framan. Hörundslit-
urinn er svartur (með ótalmörgum blæbrigðum), hárið
er svart, þétt og hrokkið, og negrarnir eru svo að
segja hárlausir á líkamanum, nefið breitt, andlitið
framsett, varirnar þykkar o. s. frv.
„HVÍTA“
NEGRABARNIÐ
Hið sérkennilegasta er ef til vill hörundsliturinn.
Svarti liturinn orsakast af hörundslitarefni, melanin,
sem er þó mjög takmarkað (ca 1 gramm). Þegar
negrabarn fæðist, er það mjög Ijóst á lit, en að nokkr-
um klukkustundum liðnum fer blærinn að dökkna.
Loks við kynþroskaaldur fær svertinginn „rétta" hör-
undslitinn.
Svitakirtlar eru mjög þéttsetnir í húð svertingjanna,
og Evrópumönnum fellur ekki alltaf vel við þefinn
af þeim. En þegar manni verður hugsað til þess, að
Japönum finnst þefurinn af hvítum mönnum sem
þránað smjör, verður maður víst að taka afstöðu
sína um mannaþef til endurskoðunar!
[ Afríku lifa ýmsir mismunandi svertingjaþjóðflokk-
ar. í vestur-afríkönsku regnskógunum lifa hinir gömlu
negroide flokkar, sennilega elsta kynflokkategundin,
en hinir hávöxnu Súdan-negrar eru nefndir ung-
negroidetegundin. [ Austur-Afríku býr fólk, sem hefur
komið þangað í landvinningaskyni; það er ekki svert-
ingjar; það er hávaxið og sterklega byggt með yfir-
bragð Evrópumanna, t.d. Eþíópíumenn, Sómalíumenn
og Gallar. Þessir þjóðfiokkar eru vafalaust blend-
ingskyn negra, hamíta og semíta. Zúlú- og Bantú-
negrar komu ekki til Suður-Afríku fyrr en um 16.
og 17. öld. Þeir þjóðflokkar Afríku, sem vafalaust
vekja hvað mesta athygli, eru Pygmæar (dvergar),
Hottentottar og Búskmenn. Allt þetta fólk er smá-
vaxið, varla yfir 150 cm á hæð, og hefur hver kyn-
flokkur um sig sína sérkennilegu lifnaðarhætti.
Pygmæarnir halda til ( hinum þéttu regnskógum
(Ituriskóginum) á Kongóbökkum. Þeir halda ekki bú-
fénað og rækta ekki jörðina, en reika um í smá-
flokkum. Pygmæar eru einnig utan Afríku, m. a. á
Malakkaeyju og nærliggjandi eyjum, einnig ( Nýju
Guineu og norðurhluta eyjarinnar Luzon. Ef til vill
hafa þeir upprunalega átt heima á einhverju þessara.
svæða, en verið flæmdir burtu af öðrum sterkari kyn-
flokkum.
BÚSKMENN
í ÆTT VIÐ HOTTENTOTTA
Hvorki Búskmenn né Hottentottar virðast vera í
tengslum við negroide-tegundirnar ( Afríku- Útlit
þeirra bendir miklu fremur til þess, að þeir séu af
mongólskum uppruna, hárið sem vex í smálögðum,
hinn gulleiti hörundslitur, augnalagið o. s. frv. Búsk-
mennirnir eru tiltölulega fámennir, áætlaðir um 25
þúsund, og lifa mjög frumstæðu lífi í Kalahari-eyði-
mörkinni. Hottentottarnir eru ef til vill einhvers konar
afbrigði Búskmanna, sem blandast hafa hvítum kyn-
flokkum frá Austur-Afríku, þeir eru margfalt fjölmenn-
ari og standa á hærra þroskastigi.
Negroide-kynflokkurinn og afbrigði hans virðast
vera ennþá útbreiddari ( ýmsum afbrigðum, þar sem
íbúar Melanesíu-eyjaklasans virðast vera í ætt við
hann. Það er greint á milli Papúa og Melanesa, en sú
aðgreimng hefur eingöngu myndast af málfræðilegum
ástæðum, þar sem tungumál Melanesa er ( ætt við
mál annarra þjóðflokka á Kyrrahafssvæðinu, en mál-
lýska Papúanna er algjörlega frábrugðin. Uppruni
Tasmaníumanna er óþekktur, en talið er, að þeir hafi