Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 33

nflBHBHHHm

Þess má geta nærri að fátækt var hjá einyrkja með svo
mörg börn, en við vorum látin hjálpa til um leið og við
fórum að geta snúist, en samt aldrei svo, að okkur væri of-
gert með vinnu. Okkur fannst lík'a sjálfsagt að vinna og ég
held, að við höfum verið hlutfallslega ánægðari með lífið
þá, en börn eru núna. Það var ekki hægt að gera allt í af-
skekktri sveit í þá tíð. Við fengum það sem við þurftum,
en lítið fram yfir það. Nægjusemin var á alla kanta. Jóla-
gjafir eins og börnin fá nú, þekktust ekki. Við fengum eitt
kerti hvert og svo spil. Það var afar vinsælt að spila á spil.
Frístundir áttum við ekki margar nema um vetur, því að
vinnuharkan var meiri á sumrin. Við vorum álitin stálpuð
svona 8 til 9 ára, og ég minnist þess, að ég var sendur frá
tíu ára aldri með tvo hesta frá Barðaströnd til Patreks-
fjarðar í kaupstaðarferðir. Ég var nú naumast orðinn bagga-
fær á þessum aldri og varð því að klifra upp á þúfu eða hlaða
undir mig, enda baggarnir ekki nema 50 pund. Frú ein á
Patreksfirði, Sigríður Snæbjörnssen, hjálpaði mér að búa
upp á hestana. En ég hef víst aldrei viljað binda bagga mína
uieð öðrum, því að oft lauk hún við að binda alla baggana,
en ég leysti þá aftur og batt þá með mínum eigin aðferðum.
Vestfirðingar hafa einatt verið sjósóknarar, enda urðu
uienn að stunda sjóinn vel. Það var um tíma að þrír af
hverjum fjórum yfirmönnum á stærri skipum hér, voru Vest-
firðingar. Faðir minn stundaði lengi sjó jafnhliða búskapn-
um og á vorin fóru allir til sjós, sem vettlingi gátu valdið
og þá kom það á konuna og börnin að sjá um búskapinn.
Ég var látinn fara að smala og sitja hjá átta ára, en það var
starfi okkar drengjanna. Við vorum þó ekki látnir sitja hjá
nema á daginn, þegar ærnar fóru að spekjast. Ég tel, að öll
börn hafi gott af því að vinna í hófi og álít, að þau séu oft
skemmd af of miklu eftirlæti. Þau hafa líka of mikil pen-
ingaráð. Því ekki segja við þau: Farðu og seldu blöð og
reyndu að vinna fyrir því, sem þig langar í? Það er skemmd-
arverk að fleygja peningum í börn í tíma og ótíma.
En með þessu er ég ekki að segja, að okkur börnunum
hafi á nokkurn hátt verið ofboðið með vinnu. Við áttum
oft frístundir, þótt við þyrftum að hjálpa til. Okkur strák-
unum þótti t. d. gaman að bregða okkur á hestbak, enda
nóg af hestum í högunum og þá ekki alltaf fengist um, þótt
hesturinn væri af öðrum bæjum. Eftirlætisíþróttin var að
sundríða hyl í Haukabergsá og ég sundreið þar einu sinni
á bolakálfi. Það var illt að halda sér á baki, því að hann
■ hafði ekkert fax eins og hestarnir, en það gekk þó með
herkjum. Á eftir þóttist ég maður að meiri að hafa sund-
riðið hylinn á nauti. Það höfðu hinir ekki gert!
Þeir, sem gátu, unnu við heyskapinn á sumrin. Ég var t. d.
látinn fara með heyband lengi. Það var oft erfitt fyrir lítinn
strák, en ef önnur sátan var þyngri en hin, var steini bætt í
þá léttari, svo að þær yrðu í jafnvægi. Á vetrum voru frí-
mm
EIFFELTURNINN
m
Þegar Alexandre Gustave Eiffel Iag5i
fram tillögur sínar urn að byggja risa-
vaxinn turn úr stáli skömmu eftir 1880
í tilefni af heimssýningunni, sem hald-
in skyldi 1889, mættu þessar tillögur
eindreginni mótspyrnu úr ýmsum átt-
um, og höfundur þeirra var hafður að
háði og spotti. Flestum fannst sem
það væri óðs manns æði að ætla sér
að reisa 300 metra háan turn. Því að
hæstu dómkirkjuturnar voru miklu lægri;
t. d. var turn dómkirkjunnar í Köln ekki
nema 160 metrar. Það þótti einnig lík-
legt, að svona stálgrindaturn yrði ekki
til neinnar prýði fyrir sýninguna eða
Parísarborg. En Eiffel stóðst allar mót-
bárur og turninn mikli var reistur og
stendur enn í dag og þykir borgarprýði.
Ennþá er turninn ein hæsta bygging
veraldarinnar. Hann er fyrst og fremst
notaður sem útsýnisturn, en jafnframt
sem útvarpsstöð og loftskeytastöð, og
þar eru einnig gerðar veðurathuganir.
Hægt er að komast í lyftu á þriðja pall
turnsins, sem er í 276 metra hæð, en
þaðan er dásamlegt útsýni yfir borgina
miklu og umhverfi hennar, en Signa
liðast eins og silfurrák gegnum borgina.
Ganga má stiga upp á efsta pall turns-
ins, en það er ekki hent svimagjörnum
mönnum, og vindurinn ýlfrar í járn-
grindunum og skekur turninn, svo að
hann hreyfist eins og flaggstöng í roki.
É