Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 68

í salnum kom skrúðganga kvenmanna. Þær báru skinn
um mjaðmir sér, eins og karlarnir; andlit þeirra voru
reglulegri og mannlegri en hjá karlmönnunum, og úr
augum þeirra skein meiri greind og mannúð en úr augum
bænda þeirra. Hver kvenprestur bar tvo gullbolla, og er
þær röðuðu sér upp öðrum megin við altarið, röðuðu
karlarnir sér hinum megin og tóku annan bollann af
hverri konu. Þá hófst söngurinn aftur. Og út úr göngun-
um bak við altarið kom önnur kona. -
— Æðsti presturinn, hugsaði Tarzan. Hún var ung
kona með fremur greindarlegt og fallegt andlit. Hún bar
sams konar skart og hinir kvenprestarnir, en miklu íburð-
armeira. Berir handleggir hennar voru því nær huldir af
skartgripum, og yfir pardusskinnið var spennt belti úr
skíru gulli, alsett örsmáum demöntum. í beltinu bar hún
langan gimsteinum settan hníf, og í hendinni stælingu
af kylfu. Þegar hún nálgaðist blótstallinn og nam staðar,
hætti söngurinn. Prestarnir féllu á kné fyrir henni, meðan
hún flutti langa bæn. Rödd hennar var mjúk og þýð.
Tarzan átti bágt með að trúa því, að eigandi hennar
mundi augnabliki síðar breytast fyrir áhrif helgisiðanna
í það, að verða rauðeygður, blóðþyrstur sóldýrkandi, sem
svo léti heitt blóð hans renna í gullbollana.
Þegar hún hafði lokið bænalestrinum, leit hún í fyrsta
skipti á Tarzan. Hún skoðaði hann frá hvirfli til ilja.
Hún ávarpaði hann og beið svo, eins og hún byggist við
svari.
„Ég skil ekki mál þitt,“ mælti Tarzan. „Kannski getum
við talast við á öðru máli?“ -
En hún skildi hann ekki, þótt hann reyndi frönsku,
ensku, arabísku eða mállýsku svertingjanna í þorpi Waz-
iris. Hún hristi aðeins höfuðið, og honum fannst kenna
óþolinmæði, er hún skipaði prestunum að halda áfram.
Þeir hófu aftur hinn ægilega dans sinn, sem hætti svo
snögglega eftir skipun kvenprestsins, sem stöðugt hafði
staðið kyrr og horft á Tarzan. Hún gaf bendingu, og
prestarnir réðust að Tarzan, hófu hann á loft og lögðu
hann þversum yfir blótstallinn, þannig að höfuðið hékk
út af öðrum megin, en fæturnir hinum megin. Þessu
næst skipuðu karl- og kvenprestarnir sér í tvær raðir og
höfðu tilbúna gullbolla sína.
Einhver kurr kom upp hjá körlunum um það, hvar hver
þeirra ætti að standa í röðinni. Illilegur náungi, sem bar
á andliti sínu öll einkenni górilluapans, reyndi að komast
framar í röðina, en honum bar. Æðsti kvenpresturinn skip-
aði honum þegar að flytja sig aftar, og urrandi af bræði
drattaðist hann þangað. Kvenpresturinn hafði nú hafið
á loft hníf sinn og miðaði honum á brjóst Tarzans. Ein-
hverja bæn fór hún með, sem Tarzan auðvitað skildi
ekkert í. Sá illúðlegi tók þá allt í einu að lemja frá sér
með kylfu sinni. í einni svipan hafði hann rotað tvo
kvenpresta. Tarzan leit þangað og sá þegar, að bardagaæði
var runnið á þennan náunga. Hann hafði oft séð slíkt
áður, til dæmis hjá Kerchak apakóngi, Tublat og Terkoz.
Reiðiöskur prestsins óða voru hrollvekjandi, enda flýðu
nú allir hver sem betur gat og áttu þar fótum fjör að
launa.
Allt í einu voru engir eftir inni í salnum nema fanginn,
meypresturinn og hinn ærði maður. Þegar vitfirringur-
inn rak augun í konuna, kom glampi í blóðhlaupin augu
hans. Hann skundaði til hennar og ávarpaði hana á máh,
sem Tarzan, sér til mikillar furðu, skildi, en það var mál
mannapanna — móðurmál Tarzans. Og konan svaraði
honum á sama máli. Hann ávítaði — hún reyndi að sann-
færa hann, því að auðséð var, að hún sá, að hann var ekki
undir áhrifavaldi hennar lengur. Hann var kominn fast
að henni — hann gekk álútur með krepptar klærnar til
hennar fyrir hornið á blótstallinum.
Tarzan reyndi nú fyrir alvöru á böndin, sem héldu
höndum hans. Konan sá það ekki — hún hafði gleymt
fórninni vegna hættunnar, sem að henni steðjaði. Þegar
svo óvætturin stökk á hana, gerði Tarzan heljarátak. Ár-
angurinn varð sá, að hann valt út af stallinum og ofan
á gólfið þeim megin, sem stúlkan var ekki, en böndin
höfðu látið undan. Tarzan spratt á fætur og litaðist um
og furðaði sig þá á því, að nú sá hann hvorki vitfirringinn
né konuna með blóthnífinn, þau voru horfin. Brátt heyrði
Tarzan þó neyðaróp konu, og lieyrðust honum þau korria
út úr dimmum göngum, sem lágu út úr blótsalnum. í
einu stökki var hann kominn inn í göngin, og þar varð
hann að hlaupa niður þrep, sem lágu ofan í einhverja
hvelfinguna. Ljósglætan að ofan lýsti upp að nokkru
þessa vistarveru, og hann sá, að margar dyr lágu frá
henni inn í niðamyrkur. En það var ástæðulaust fyrir
Tarzan að fara að kanna ókunna stigu þarna, því flð
fyrir fótum hans lá það, sem hann leitaði. VitfirringunnU
lá ofan á stúlkunni á gólfinu og reyndi að kyrkja hana
í greip sinni. Hún barðist á móti.
• Þegar Tarzan þreif til prestsins, sleppti hann konunm
og réðst gegn þessum bjargvætti hennar. Froðufellandi
með opinn kjaft barðist þessi sóldýrkandi með heljarafl1
vitfirringarinnar. í æðinu gleymdi hann alveg hnífnum,
sem hann bar við belti sér. Hann liugsaði um það eitt
að nota vopnin, er náttúran hafði gefið honurn. En ef
hann kunni að nota kjaft og klær, þá hitti hann nú þann,
sem betur var að sér í þeirri list, því að Tarzan apa-
bróðir tók hann fangbrögðum, og þeir ultu um á gólfmu
urrandi eins og villidýr. Konan stóð og þrýsti sér upp
veggnum. Hún horfði með skelfingu á dýrin, sem börðust
við fætur hennar. Loksins sá hún ókunna manninn ná
heljartaki um háls hins, það brast í, og síðan fleyg®1
Tarzan frá sér máttlausum skrokknum. Hún sá þennan
66