Æskan - 01.10.1974, Síða 96

GASTON BURRIDGE:
Ovenjulegt einvígi
Bang ... bang ... bang. Hamar Pete Teeners glumdi
við grjótið, sem hann leitaði gulls í. Hann var staddur (
Bjarnarvík í Austur-Arizona og leitaði þar uppi staði, sem
honum þóttu líklegir til að þúa yfir gulli. Þar fleygði hann
frá sér pönnunni sinni, þreif upp hamarinn og hófst handa
af fullum krafti.
Og þarna hafði hann nú staðið um stund og stansaði
andartak og leit upp, er hann heyrði hljóð fyrir ofan sig.
Hann gekk nokkur skref aftur á bak og skimaði til lofts.
Og sjá! Ekki meir en sex fetum fyrir ofan hann gat að líta
þrjú ung fjallaljón, á að giska sjö vikna gömul. Þau höfðu
heyrt til hans og eðlileg forvitni hafði náð yfirhöndinni. Og
þarna stóðu þau nú og góndu á hann. Bælið þeirra var
bersýnilega skammt undan.
,,Hæ, þið þarna," sagði Pete. „Hvað haldið þið svo sem
að um sé að vera?“
Ungarnir gláptu og góndu og litlu eyrun fettust og brett-
ust eins og þeir þrytu ákaft heilann. Og viti menn! Allt í einu
var Ijónynjan komin þarna I eigin persónu. Pete hafði ekki
tekið eftir komu hennar og hvaðan hún kom. Ekkert hljóð
hafði heyrst, en þarna var hún komin og virti hann fyrir
sér úr tólf feta fjarlægð. Og skottið hreyfðist í sífellu, þó að
ekki sýndi hún tennurnar eða léti óánægju í Ijós. Allt (
einu lyfti hún höfði og þefaði. Pete fann kalda strauma
hríslast niður bak sér. Hann hafði aldrei staðið augliti til
auglitis við fjallaljón fyrr.
Pete bjóst nú við að þurfa að leggja til atlögu við val-
kyrjuna, þó að ekki hefði hann annað vopna en gullgrafara-
stafinn. Og ósjálfrátt herti hann tak sitt um hann. Ljónynjan
varð auðsjáanlega vör við þetta viðbragð hans, því að
gulgræn augu hennar beindust nú að honum.
Nú tók hún skyndilega að hreyfa sig og virtist vera að
liðka sig í liðamótunum áður en hún byggist til stökks. Og
Pete fannst augu hennar verða sem tveir hvassir rýtingar.
I þeim speglaðist ( senn grimmd og hatur. Það fór ekki hjá
því, að Pete fyndi til þess að hann var alltof nálægur ung-
unum þremurl
Pete sá, að Ijónynjan kom sér betur fyrir. Stórar, gular
glyrnur hennar ranghvolfdust og augasteinarnir þöndust út.
Þetta var hættumerki. Hann herti enn tak sitt um stafinn og
lyfti honum lltið eitt til að vera við öllu búinn. Hann sá, að
vöðvar villidýrsins hnykluðust undir feldinum.
Pete laut lltið eitt áfram til að standa betur við þunga
Ijónynjunnar. Enn horfði hún á hafinn staf hans. Hún vissi
auðsjáanlega ekki, hvað hann átti að þýða. Og hún virtist
ekki kunna meira en svo vel við hann. Það kom um stund
hik á hana og óræðni kom f augnaráðið.
Þá heyrðist skyndilega hvinur ( lofti. Og hann varð sífellt
hærri og hærri. Pete sá, að Ijónynjan leit allt í einu til lofts.
Greinileg svipbrigði sáust á andlitinu. Pete varð þegar Ijóst,
að nú hafði Ijónynjan misst áhuga sinn á honum.
Pete sá, að dökkan skugga bar við björgin. Þárna var
stór og mikill örn á ferð. Án þess að hafa frekari umsvif
lækkaði örninn flugið skyndilega og nálgaðist ungana. Þeir
höfðu ekki gætt sín nóg, verið of áfjáðir í að fylgjast með
skiptum móður sinnar og mannverunnar skrítnu.
Örninn var kominn of nálægt ungunum til að hopa af
hólmi. Og Ijónynjan tók viðbragð. Þetta hlaut að enda með
ósköpum. í sama bili og Ijónynjan lenti með framfæturna á
syllunni, þar sem ungarnir voru, skall örninn á höfði hennar.
Svo mikið var höggið, að Ijónynjan hrökk burt og minnstu
munaði, að hún lenti á Pete.
En nærri jafnskjótt og þetta skeði, var Ijónynjan aftur
komin á sylluna til unga sinna. Þegar líkamsþungi hennar
lenti þar, myndaðist smáskriða, og einn unganna valt niður
hana og staðnæmdist við hliðina á Pete. Nú upphófst mikið
kapphlaup á milli arnarins og Ijónynjunnar um það, hvort
þeirra næði fyrr til unganna. Og svo upphófst orrustan.
Örninn sló og krafsaði ( augu Ijónynjunnar með tröllaukn-
um sex feta vængjum sínum og lyfti sér lítið eitt. Ljónynjan
hóf framfæturna og greiddi með þeim stór og þung vind-
högg. Enn hækkaði örninn flugið og heppnaðist nú að
krækja því sem næst í einn ungann, en áður en af þvf
yrði, kom Ijónynjan honum til hjálpar.
Nú tók örninn eftir unganum, sem oltið hafði niður
skriðuna, en veitti Pete hins vegar enga athygli. Hann þaut
yfir höfuð Petes og Pete virtist hann sem þungur storm-
sveipur. Þá gerði Ijónynjan sér lítið fyrir, tókst hreinlega
á loft þaðan sem hún var og lenti ofan á vængjum arnarins
um það bil sem hann var að hefja sig til flugs með ungann
( klónum. Og örninn krafsaði og klóraði augu Ijónynjunnar,
en hún greiddi honum í staðinn svo mikið högg, að hann
ringlaðist, sleppti bráð sinni og hrökklaðist frá. Hann settist
á viðarbút skammt undan, barði saman vængjunum og var
auðsjáanlega mjög miður sín.
Ljónynjan sneri sér nú við og leit á Pete. Hann stóð þarna
í sömu sporum og fyrr með stafinn mundaðan fyrir framan
sig. Hann virtist alls ekki hafa í hyggju að láta undan siga-
Og Ijónynjan virti hann fyrir sér og gekk upp og niður af
mæði á meðan.
Skyndilega greip hún í hnakkadrambið á unganum með
kjaftinum og skokkaði leiðar sinnar til hinna unganna.
Hún leit einu sinni sem snöggvast um öxl til að vita, hvað
Pete aðhefðist. Svo var þetta ekki meira. Og örninn lyf1'
sór til flugs og hvarf út I móskugráan himininn.
Pete Teener varp öndinni léttar. Hann rétti úr sór, strauk
hendinni um ennið og tautaði:
„Guði sé lof að þessi orrahríð er afstaðin!"
Svo hélt hann áfram að leita gulls i grjótinu eins og
ekkert hefði f skorist.
94