Æskan - 01.10.1974, Blaðsíða 14

EINAR LOGI EINARSSON:
Bernskuminning
Pegar ritstjóri Æskunnar bað mig um að skrifa ein-
hverja bernskuminningu fyrir blaðið, tók ég að rifja
upp ýmislegt, sem komið hafði fyrlr mig á barns- og ungl-
ingsárum mínum. Vissulega er af mörgu að taka, en þar
sem ég sit nú hér austur við Þingvallavatn, er eðlilegt að
ýmsar minningar, tengdar þeim stað, komi fram í huga mér.
Dettur mér t. d. f hug, þegar við, ég og bræður mínir,
veiddum mink, án þess að hafa raunverulega hugmynd um
það. Þetta kann að þykja fjarstæðukennt, en er þó engu
að- síður satt. Áður en iengra er haldið, þarf ég að gefa
skýringu á veru okkar þarna fyrir austan.
Fjölskylda mín hefur átt sumarbústað við Þingvallavatn
í mörg ár. Vorum við bræðurnir þar mörg sumur á bernsku-
árum okkar, og nú í dag förum við iðulega þangað á sumr-
in, sérstaklega þegar veðrið er gott. Sumarbústaðurinn
stendur í landi jarðar, þar sem áður fyrr var nokkur bú-
skapur. Fylgja jörðinni veiðiréttindi í Þingvallavatni, og var
það m. a. starf okkar strákanna að stunda veiði. Þegar við
gerðum það okkur til gamans, veiddum við á stangir, en
annars lögðum við net, sem við vitjuðum um á hverjum
morgni. Yfirleitt voru fleiri' fiskar i netunum en við þurftum
til matar, svó að við höfðum þann háttinn á, að við smið-
uðum kassa úr tré, auðvitað með hjálp hinna fullorðnu.
Kassann höfðum við botnlausan, en strengdum þess I stað
vírnet neðan á hann. Kassann létum við svo í litla vík,
skammt sunnan bústaðarins, og létum hann mara þar I kafi.
Sökum netsins, sem var strengt fyrir botn kassans, var
alltaf ferskt vatn í honum. Þarna geymdum við silungana
lifandi, þar til við höfðum veitt nokkurt magn, og var þá
silungurinn seldur í verslun í Reykjavík. Var hann því aldrei
meira en næturgamall, þegar farið var að selja hann, og
þótti hið mesta lostæti.
Nú er að segja frá minknum. Við Þingvallavatn er töluvert
af honum, og þykir hann hinn mesti vágestur. Leggst hann
einkum á fugla og fiska og þykir svo mikill skaðvaldur, að
hið opinbera greiðir fyrir hvern mink, sem unninn er. Mink-
urinn er af marðarætt og er mjög grimmur. Lögðum við
oft gildrur, og iðulega festist minkur í þeim.
Svo var það einhverju sinni, þegar við tveir elstu dreng-
irnir höfðum lokið við að vitja um netin, að við stefndum
f átt til vikurinnar til að láta silunginn f kassann. Það var
fremur Iftið f vatninu þá, svo við gátum ekki siglt bátnum
inn í hana að kassanum. Lögðum við honum því utan víkur-
innar, og var lítil hæð á milli, svo við sáum ekki til kassans
úr bátnum. Við höfðum háf með okkur til að bera silunginn
í, en þar sem við höfðum veitt drjúgt þennan morgun og
háfurinn fremur Iftill, þurftum við að fara tvær ferðir.
Þegar við komum að kassanum í fyrri ferðinni, opnuðum
við lokið á honum og hvolfdum fiskunum úr háfnum í
Einar Logi
Einarsson.
hann. Þegar fiskarnir komu f vatnið aftur, tóku þelr á sprett
og syntu nokkra hringi í kassanum. En við máttum ekki vera
lengi að horfa á þá og héldum því til bátsins aftur, en skild-
um kassann eftir opinn á meðan. Þegar við höfðum sett
afganginn af silungunum í háfinn, héldum við til kassans
aftur. Við vorum ekki lengi að þvf, og þegar fiskurinn var
kominn í kassann, lokuðum við honum og héldum til báts-
ins. Síðan sigldum við að sumarbústaðnum.
Mórguninn eftir endurtók sama sagan sig. Við vitjuðum
um netin, og þegar því var lokið, sigldum við að víkinni-
Það hafði verið minna í netunum en daginn áður, svo við
komum öllum fiskunum í háfinn og héldum svo til kassans-
En mikil varð undrun okkar, þegar við lyftum lokinu af-
Við sáum einhvern ókennilegan hlut á floti í kassanum-
Þegar við aðgættum þetta nánar, sáum við að þetta var
dauður minkur.
Við litum hvor á annan með spurn í augum. Hvernig hafð'
minkurinn komist f kassann, þar sem við höfðum sett lokið
á hann, og það kyrfilega, daginn áður? En brátt varð okkur
skýringin Ijós. Þegar við höfðum farið að sækja afganginn
af silungnum, höfðum við skilið kassann eftir opinn. Þegar
við vorum komnir f hvarf, hafði minkurinn komið þarna að.
Honum hefur þótt girnilegt að líta ofan í kassann og sjá allan
fiskinn. Sennilega hefur hann hugsað, að hérna væri auðveld
bráð, og steypt sór eftir silungi. En á meðan hann var f
kafi að krækja sér í mat, höfðum við komið aftur. Og efti’r
að hafa sett það sem eftir var af silungnum í kassann, lok"
uðum við honum og fórum okkar leið. Aumingja minkurinn
komst því ekki upp úr, og þar sem kassinn maraði f k3*1’
gat hann ekki fengið loft. Hann hafði því mætt örlögum
sínum og drukknað.
Þannig fórum við að þvi að drepa mink, án þess að vita
af því, og þetta er sönn saga. Það þarf svo ekki að taka
það fram, að með skottið á minknum fórum við til oddvitans.
sem greiddi okkur fyrir það.
Ég vil svo Ijúka þessu með því að óska Æskunni til
hamingju með afmælið og árna henni allra heilla. Me9'
hún dafna næstu 75 ár, eins vel og þau 75, sem hún hefur
þegar komið út.
12