Æskan - 01.11.1979, Síða 31

Jólaköttur frú Ainsworth
um tveimur tímum. Hún skjögraði inn og bar kettlinginn í
kjaftinum. Hún lagði hann á mottuna, og fyrst var mér
skemmt. En svo sá ég að eitthvað var að."
Ég kraup hjá köttunum og strauk Debbí um háls og
brjóst. Hún var horaðri en nokkru sinni fyrr, feldurinn
óhreinn og aurstokkinn. Þegar ég leit í augu hennar og
sá dauðafölvann á lithimnunni vissi ég hvað klukkan sló.
Ég þuklaði kviðinn og fékk grimmilega fullvissu, þegar ég
fann harðan hnút meðal innýflanna. Lymfuæxli á háu
stigi. Banvænt og vonlaust.
,,Hún er að deyja," sagði ég. ,,Hún er fallin í dá —
komin yfir allar kvalir."
,,Ó, veslingurinn litli! Frú Ainsworth brast í grát og
strauk kisu hvað eftir annað um kollinn, meðan tárin féllu
hömlulaust niður á aurugan feldinn. ,,Mikið hlýtur hún að
hafa þjáðst! Ég hefði átt að gera meira fyrir hana."
Ég var þögull urn stund og fann sorg hennar seytla til
mín. Svo sagði ég lágt: „Enginn hefði getað gert meira
en þú gerðir."
,,En ég hefði getað haft hana hér — og látið fara vel um
hana. Það hlýtur að hafa verið hræðilegt þarna úti í
kuldanum, og hún svona þjáð! Og með kettlinga líka —
hve marga skyldi hún hafa eignast?"
Ég yppti öxlum. ,,Það fáum við sjálfsagt aldrei að vita.
Kannski bara þennan eina. Það kemur fyrir. Og hún
færði þér hann."
,,Já, það gerði hún." Og frú Ainsworth rétti fram
höndina og lyfti litla, svarta hnoðranum. Lítill bleikur
munnur opnaðist og vesældarlegt mjálm heyrðist.
,,Er þetta ekki skrítið? Hún var að dauða komin og hún
færði mér kettlinginn sinn. Og það á jóladag."
Ég lagði höndina á brjóst Debbíar. Ég fann engan
hjartslátt. Ég vafði dulu um hræið og fór með bað út í bíl.
Þegar ég kom aftur var frú Ainsworth enn með kettling-
inn í höndunum og tárin höfðu þornað. ,,Ég hef aldrei átt
kött áður," sagði hún.
Ég brosti. ,,Mér sýnist þú hafa eignast kött núna,"
sagði ég.
Kettlingurinn óx hratt og varð að rennilegum og fal-
DOMKIRKJAN
Árið 1785 var biskupsstóllinn í Skálholti fluttur til
Reykjavíkur. Þar með var sóknarkirkja Reykvíkinga, hin
síðasta, er stóð við Aðalstræti, gerð að dómkirkju. Hún
var hins vegartimburkirkjaog orðin illafarin. Þvívar brátt
byggð ný kirkja við Austurvöll. Hún var hlaðin úr steini og
vígð 6. nóvember 1796. En að fimm áratugum liðnum var
hún orðin of lítil fyrir hinn unga og ört vaxandi höfuðstað.
Því var ákveðið að stækka hana og hún hækkuð og
byggt við báða gafla, kórstúka, forkirkja með turni, og
nýtt skrúðhús. Þar með öðlaðist Dómkirkjan þá mynd,
sem hún ber nánast óbreytta í dag og var vígð 28. októ-
ber 1848.
29