Valsblaðið - 01.05.1986, Blaðsíða 30

Lærasýning meistaranna. Frá vinstri: Soffía Hreinsdóttir, Katrin Friðriksdóttir, Guðrún
Kristjánsdóttir, Guðný Guðjónsdóttir, Helga Sigvaldadóttir, Ema Lúðvíksdóttir, Ásta
B. Sveinsdóttir, Rósbjörg Jónsdóttir, Harpa H. Sigurðardóttir, Amheiður Hreggviðs-
dóttir, Kristín Þorleifsdóttir.
mannsson er sá maður sem hefur kennt
mér nær allt sem ég kann án þess að ég sé
að kasta rýrð á aðra, hann notar sál-
fræðina og það hefur að minnsta kosti
dugað vel á mig. Jón Pétur er einnig
góður, hann hafði lag á að ná upp bar-
áttunni og keppnisskapinu sem ósjaldan
dugði til að sigra þegar mest á reyndi.,,
— Huað með Sigurberg eruð þið
ánægðar með hann?
„Já, hann er ólíkur þeim þjálfurum sem
við höfum áður haft, mjög rólegur og yfir-
vegaður. Við eigum að vísu eftir að
venjast því, en það er mjög gott að vinna
með honum. Gefur okkur móralskan
stuðning.”
— Huað með ueturinn .. ertu bjartsýn?
,,Já, að vísu byrjuðum við ekki vel, en í
vetur verður leikið í þremur umferðum og
liðin eru mjög jöfn. Enginn leikur er unn-
inn fyrirfram og það getur allt gerst. Ef við
náum upp baráttunni og keppnisskapinu
þá höfum við sannarlega getu til að vinna
þetta íslandsmót.”
— Attu þér einhuerja fgrirmgnd eða
uppáhalds handboltakonu?
,,Eg var svo ung þegar Sigga Sig. var í
handboltanum, en eftir því sem ég hef
heyrt og séð til hennar með, ,old girls’', þá
er ég ekki í minnsta vafa um að ég hefði
viljað líkjast henni. Eg held að engin hafi
komist með tærnar þar sem hún var með
hælana.”
— Huað með stúlkumar úr hinum lið-
unum . . eru einhuerjar sérstakar sem
erfitt er að spila á móti?
,,Já, Gurrý er erfið þegar hún á sína
góðu daga, Erla Rafns. er líka erfiður and-
stæðingur og Kolla í markinu hjá FH
þekkir orðið skotin hjá mér, hún gerir mér
oft lífið erfitt. Jóhanna Halldórs. og Sigrún
Blómsterberg voru miklar baráttukonur
— alltaf erfitt að eiga við þær.”
— Flestir eiga i minningunni eftirminni-
legan leik eða leiki. Ema er engin undan-
tekning frá þuí.
,,Já, þeir eru margir, þó er einn leikur
sem ég held að ég gleymi aldrei. Það var
árið sem við urðum Islandsmeistarar og í
janúar höfðum við lokið öllum erfiðustu
leikjunum nema við FH sem við stress-
uðum okkur á í þrjá mánuði því sá leikur
átti ekki að fara fram fyrr en í apríl. Við
vorum efstar í deildinni og áttum þennan
eina leik eftir sem við þurftum að vinna til
að tryggja okkur titilinn. Framstelpurnar
sátu í stúkunni tilbúnar að taka við bik-
arnum ef við sigruðum ekki sem allt útlit
var fyrir því við vorum sex mörkum undir í
hálfleik. En það var svo einkennilegt að
við vorum svo rólegar í þessum leik, þrátt
fyrir að vera svona mikið undir og innst
inni vissum við að við myndum vinna,
enda sigruðum við með eins marks mun,
það var sá sætasti sigur sem ég hef unnið
og dásamleg tilfinning að sjá framan í
Framstelpurnar. Mér er þessi leikur svo
minnisstæður að ég man hverja mínútu
hans.
Við Ema erum búnar að spjal/a uítt og
breytt um handbolta og tími til kominn að
snúa okkur að manneskjunni Emu Lúð-
uíksdóttur, ég spyr hana þui huort engin
áhugamál önnuren íþróttir.
„Nei, það er lítill tími fyrir annað, ég er í
handboltanum á veturna og fótboltanum
á sumrin - allur minn tími fer í æfingar og
leiki bæði með Val og landsliðinu. Ég er
orðin tuttugu og fimm ára gömul og hef
ekki einu sinni tíma til að líta í kringum
mig. Enda væri sá karlmaður ekki öfunds-
verður sem myndi binda trúss við mig. Ég
sést ekki heima hjá mér nema yfir blá-
nóttina,” segir Erna hálffeimnisleg á
svipinn.
Að lokum spyr ég hana huaða ósk hún
eigi Val til handa á afmælisári. Pað
stendur ekki á suarinu.
„Mínar óskir eru að nýja íþróttahúsið
komist í gagnið sem allra fyrst því gamla
íþróttahúsið er löngu úr sér gengið, og að
okkur beri gæfa til að ná upp þeirri sam-
heldni og Valsanda sem mér skilst að hafi
ríkt hér á árum áður.”
Ema tekur á móti Reykjavíkurmeistarabikamum.
30 VALSBLAÐIÐ