Valsblaðið - 01.05.1986, Page 41

Torfi með Björgu dóttur sinni og ,,gullskóinn” fræga.
bestu íþróttamenn sem landiS hefur til
þess að spila körfubolta, þá stæSum vi3
ekkert betur að vígi heldur en einhver
smáborg í Bandaríkjunum.”
,,Áttu einhuem sérstaklega eftirminni-
legan leiksem þú mansteftir?"
„Ja, ætli eftirminnilegustu leikirnir séu
ekki bara frá Norðurlandamótinu síðast-
liðið vor þegar við unnum C-keppnina
hérna heima. Einkum leikurinn á móti
Noregi, sem var alveg geysilega skemmti-
legur leikur og auðvitað skemmtilegt að
geta unnið C-keppnina og komast upp íB
og vinna þar leik. Það var miklu meira en
við bjuggumst nokkurn tíma við. Eg held
að við getum ekki annað en verið
ánægðir því þetta var mikið afrek. Annars
hefðum við kannski átt að geta staðið
betur uppi í hárinu á hinum liðunum.
Munurinn var of mikill. Við áttum aldrei
neina möguleika á að vinna liðin sem við
vorum að spila við. Pólverjar og Israels-
menn voru langt fyrir ofan okkar getu.”
,,Nú hefur þú sýnt þjálfun talsuerðan
áhuga, hefur þú hugsað þér að leggja
þetta fyrirþig íframtíðinni?"
„Síðan að ég fór að læra undirstöðu-
atriðin sjálfur hef ég meira og minna verið
að dútla við þetta. Því liggur nokkurn
veginn beint við að ég geri það áfram.Svo
hef ég lært nokkuð af íþróttakennslunni
og hef talsvert sótt námskeið og þykist
vera að því ennþá. Enda er ég kannski að
spila með ennþá, til þess að læra eitthvað
af því sem Jon West er að kenna okkur
hérna í Val. Ég er búinn að fara tvisvar
sinnum til Evrópu á þjálfaranámskeið,
reyndar verið þar hjá bandarískum
þjálfurum. I sumar fór ég til Bandaríkj-
anna en það var aðallega til þess að kynna
mér þjálfunarbúðir fyrir unglinga.”
Einhuersstaðar heyrði ég það Torfi, að
þú ættir Gullskó. Getur þú eitthuað sagt
mérfrá tilkomu hans?’’
(Hér fölnaði Torfi skyndilega en fór svo
að skellihlæja). „Það er nú eiginlega ekki
gullskór heldur bronsskór. Þetta er góður
skór skal ég segja þér. Þetta vildi þannig til
að þegar ég kom einu sinni heim úr
keppnisferð, hafði ég verið einhversstaðar
úti, morguninn sem við áttum að yfirgefa
hótelherbergin. Ég var ekki búinn að
pakka niður í töskurnar mínar, heldur
hafði Valur Ingimundarson pakkað fyrir
mig. Svo kem ég heim voða glaður, en
kemst fljótlega að því að mig vantar annan
körfuboltaskóinn. Ég varð auðvitað svo-
lítið sár því skórnir voru tiltölulega nýjir.
Þetta var um það leyti sem ég varð
þrítugur og nokkmm vikum seinna kom
svo skýringin. Þá komu félagar mínir úr
Val færandi hendi. Þeir höfðu samið um
það við Lilju að stela skónum frá mér og
fóru síðan með hann, létu bronshúða eins
og stundum er gert við barnaskó og gáfu
mér í afmælisgjöf.
Torfi sýndi mér skóinn og það varð til
þess að ekki var hægt að halda áfram með
viðtalið fyrr en nokkrum mínútum seinna
þar sem ég lá í krampakasti yfir þessari
stóru beygluðu „bronstúttu” sem samt
sem áður bjó yfir miklum virðuleik.
„Já, hann er alveg rosalegur”, sagði
Torfi hlæjandi.
,,Eftir þuí sem ég best ueit ert þú í
æfingagallanum nánast frá morgni til
kuölds. Huemig er það, eru ekki jól þegar
þú hittir konuna?"
„Nei, nei, hún er ósköp fegin aS égskuli
vera svona mikið að heiman, held
ég. . .
,,Nei erþað????"
„Já, ég er svo rosalega leiðinlegur til
lengdar. . . .
„Torfi, hvað ertu nú að segja?”
Hananú, var ekki konan búin að
blanda sér í málið! Það var greinilegt að
Lilja var ekki alveg sammála Torfa í þessu.
,,Torfi, hefur þig aldrei dreymt eftir
erfiða æfingu að þú uærir að troða
boltanum meistaralega í körfuna, en
uaknað suo upp uið það að hafa staðið
sjálfan þig að þuí að rota Lilju með
náttborðslampanum?"
„Nei, ekki hefur það nú gerst, en hins-
vegar hefur mig oft dreymt að ég væri að
troða í körfu. Það boðar yfirleitt tapleik
daginn eftir þegar ég treð mikið í
draumum. (Viðtalið er nú óneitanlega
farið að líkjast Islendingasögunum þegar
maður fylgist með Torfa lýsa því hvernig
hann treður í draumum).”
,,Holl ráðfyrir unga Valsmenn!"
,, Það er auðvitað að leggja rækt við það
sem menn eru að gera og þá er ekki nóg
að mæta á æfingar sem eru tvisvar til
þrisvar í viku, heldur að nota hvert
tækifæri sem gefst til þess að æfa sig. Að
vera mikið með boltann í höndunum
þegar maður er heima og fylgjst vel með
því sem er að gerast á æfingunum. Þó að
það sé f lagi að vera léttur í lund, verður
maður að vanda sig með það sem maður
er að gera. Ef maður ætlar að bæta sig -
þarf maður að vanda sig!
„Að lokum, Torfi, hefur þig aldrei
langað til þess að uera gúrkuframleiðandi
eða Ijósmóðir?"
„Nei, ekki get ég nú sagt það. Mér hefur
oft dottið í hug að það gæti verið svolftið
gaman að vera bókabúðareigandi en ekki
gúrkuframleiðandi.
Og með þessum orðum Torfa, kvaddi
ég þennan broshýra „Flateyrarhippa” og
konu hans, Lilju Þórisdóttur.
Heimir Jónasson
VALSBLAÐIÐ 41