Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Blaðsíða 83

72
annan sem vér getum treyst. Presturinn hristir
höfuðið og segir: Hærra upp! þó eg væri tíu
sinnum biskup: H æ r r a u p p!
Nóttin fellur á. Sorgin og örvæntingin búa í
bænum hvarvetna. Allir vita' að í fyrramálið skal
hann brendur.
Á strætunum reika druknir liermenn fram og
aftur. En allir bæjarmenn halda sig inni í húsum,
síðan seinni partinn um daginn, er Svíarnir komu.
Samt vita allir bæjarmenn, að séra Jesse mun sjá þá
í kirkjunni næsta morgun. Unglingar og gamal-
menni, veik eða lieilbrigð; allir sem geta gengið eða
liægt er að bera, skulu safnast saman í húsi Drott-
ins. Hver og einn tekur með sér þá smámuni, sem
hann getur lialdið á. Ekki er hægt að ábyrgjast
neitt. Hver og einn gerir eins og honum þóknast.
En bæjarráðið ætlar samt að koma þar saman.
Hægt og liljóölega breiðist þessi orðsending um
bæinn. Hún læðist í gegnum lokaðar dyr. Henni
er hvíslað í dimmum súlnagöngum. Hún svífur
ósýnileg og hljóðlaust yfir húsin milli strætanna, og
um kvöldið veit hvert mannsbarn í bænum, hvað
til bragðs á að taka. Jafnvel hinar grátandi konur,
sem hafa verið teknar með valdi; jafnvel þær vita,
þrátt fyrir allar hörmungar þeirra í drykkjusölun-
um. Allir treysta Jesse og ætla að fara að ráði
lians, sem veitir þó aðeins veika von, huggun í sorg-
inni, í hinni grátlegu umhugsun um alt hið illa, sem
í frammi er haft þessa nótt.
Á meðan snjórinn þyrlast yfir bæinn úr helsvörtu
næturmyrkrinu, er séra Jesse í Getsemane. — Hann
finnur ekki til kuldans í hinni fátæklegu stofu sinni,
þar sem hann situr í hempu sinni, gamalli og slit-
inni. Hann veitir enga eftirtekt eldstóarreiknum
inni hjá sér. En hann er að því kominn að hníga
niður undir því oki, sem á honum livílir, undir þeirri
þungu ábyrgð, sem hann hefir tekið á herðar sér.
Hann stynur þungan, er hann minnist þess, hvað