Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Blaðsíða 89

77
Hann heldur áfram með liækkandi róm: Sá
vondi gleypir hluti, en hann skal aftur selja þeim
upp. Guð rekur þá út af líkama hans. Enginn er
eyðilagður nema sá vondi, þess vegna getur hann
alldrei verið hultur. Þótt liann sé svo stór að hann
nái upp í skýin og höfuð hans til himins, þá hverfur
hann fyrir augliti Hans eins og skarn. Þeir sem sáu
hann, skulu spyrja: Hvar er hann? Sigur hins óguð-
lega er vesæll og hlátur liins vonda varir aðeins
augnablik. — Þetta hefir þannig verið frá eilífð, síð-
an að niannkynið byrjaði að byggja þessa jörð.
Séra Jesse talar með djörfung, eins og sá, sem
hefir v a 1 d i ð og veit að hann talar sér til dóms,
en er viðbúinn að talca afleiðingunum. Hann talar
með innblæstri biblíunnar. Hann talar bæ sínum
og söfnuði til frelsis, enda þótt ef til vill sjálfum sér
til dauða, en hann heldur áfram að lýsa almætti
guðs fyrir þeim.
Hvað er honurn óniáttugt, þessum hræðilega
guði, sem metur konunga og kotunga jafnt? Hann
sem ekki lætur einn smáfugl falla til jarðar án vilja
síns. H v a ð er það, sem hann ekki getur látiö
hrynja ef hann vill? Ef það þóknast honum? Smá-
fugl eða konung. Já, jafn auðveldlega.
Eða t. d. hvelfingu!
Brosandi bendir hann á hvelfinguna uppi yfir
höfði sænsku hershöfðingjanna: Eins og t. d.
livelfinguna þarna. Ein af þessum stóru og sterku
hvelfingum, sem Hennar Hátign Soffía ekkjudrotn-
ing gaf oss. — Því miður er hún sprungin, en hún
hefir verið þannig þessi síðustu fimm ár. Hversvegna
skyldi hún þá hrynja n ú n a, á þ e s s u a u g n a-
bliki?
Jú, ef aðeins herrann v i 11 það, þá hrynur hún.
Rétt núna áþessu augnabliki getur
hún hrunið niður og mulið alt undir sér, alt undan-
tekningarlaust. Áreiðanlega er sprungan í hvelfing-
unni! — Hristist hún ekki? Er hún ekki að byrja