Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1925, Blaðsíða 90

að síga niður? — Jú, hún er að síga niður!
Konungur lítur upp. Augu hans eru full af tár-
um. Sprungan er þarna! Er hún að síga? Lætur
hún undan? — Hann veit það ekki, en honum s ý n-
i s t það. En svo á hann líka bágt með að aðgreina
samskeyti steinanna í hvelfingunni. — ■—■
Það kemur hreyfing á fram við prédikunarstól-
inn. Konungur heldur að bezt sé að fara í burtu,
og stendur upp ásamt mönnum sínum, hvítur í and-
liti. í sama bili hrópar presturinn með drynjandi
röddu: Jú, hún er að síga! — Svo bætir
hann við brosandi: Þegar drotni þóknast. Ekki fyr.
Ekki einni mínútu fyr. — Eg held að hann v i 1 j i
e k lt i láta hana hrynja í þetta sinn. En ef til vill
hrynur hún við a n n a ð tækifæri. Hann hefir svo
óskiljanlega margarleiðjr tilað fram-
kvæma það, sem hann vill verða láta!
— Konungur sezt niður aftur. Svitinn boðar af
mjallhvítu enni hans. Það hefir enginn séð áður.
Honum er órótt engu síður en öðrum þarna inni.
Einungis frú Anna er róleg. Samt er hún náföl þar
sem hún situr hjá börnunum. Hún lítur ekki upp,
heldur lokar augunum, og þrýstir litlu stúlkunum
sínum að sér.------
Séra Jesse heldur áfram að tala, og segir margt
og mikið. Hann segir frá mörgum mannúðlegum
viðburðum frá þrjátíu ára trúarstríðinu á Þýzka-
landi, sem er afstaöið fyrir fáeinum árum. Segir
frá hraustum sænskum konungi, sem baröist fyrir
hinu góða málefni — því þannig Svíar hafa þó verið
til fyrmeir. En hann hafði reglu á sínum her. Her-
menn hans hvorki rændu, brendu eða svívirtu varn-
arlausar konur, eins og hefir átt sér stað hér í bæn-
um í nótt. — Það var meira að segja hann, sem orti
gullfallegan sálm, sem við þekkjum öll. Vér syngj-
um þann sálm núna. Vér stöndum og syngjum hann
öll sem einn maður!
Söfnuðurinn stendur upp. Séra Jesse byrjar aö