Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1941, Síða 47

ALMANAK 1941
47
auðvitað leyfar húsdýranna. Bóndinn var einbúi
og hafa húsverkin orðið honum að hjáverkum,
eins og oft vill verða, er svo stendur á.
Rúm eitt stóð í einu horni hússins, var það
auðvitað rúm húsráðanda. Maðurinn var ljúf-
menskan ein og gestrisinn að sama skapi. En
það var ekki nóg. Einhversstaðar urðum við að
sofa. öll gátum við ekki sofið í þessu eina rúmi.
Hvað gat hann gert? — Jú, hann fékk ágætis
hugmynd. Þeir piltarnir gátu báðir sofið í rúm-
inu. En eg? — Bónda datt nú í hug mesta snjall-
ræði. f húsinu var loft — hanabjálkaloft — hefi
eg heyrt slík loft kölluð. Þar vildi bóndi láta mig
sofa. Sá var þó hængur á, að enginn var stíginn.
Vildi þá bóndi, að þeir lyftu mér á axlir sér, og
þaðan átti eg svo að klifra upp þangað. Þetta
hefði nú sennilega tekist, en það var ekki nóg
Það þurfti að koma upp þangað rúmfatnaði okk
ar, því rúmfatalaust gat eg ekki sofið eins og
þá var kalt orðið. Eg aftók því með öllu að fara
upp þangað. Bóndi klóraði sér í kollinum og
kvaðst ekki sjá nein önnur ráð, að vísu hefði hann
hlöðu fullu af góðu heyi, ef við hefðum nóg rúm-
föt. — Þetta þáðum við með þökkum, fluttum
þangað rúmföt okkar og sváfum vel.
Næsta dag, sem var sunnudagur, urðum við
síðbúin, því eg tók til í húsinu, þvoði diska o. þ. h.
Þótti bónda svo vænt um það, að hann vildi ekki
annað af okkur þiggja fyrir næturgreiðann. Að
því búnu kvöddum við bónda og báðu hvorir vel
fyrir öðrum.
Þenna dag komum við að á nokkurri — ekki
man eg hvað hún hét, en sumir segja, að muni
hafa verið kvísl af Assiniboine ánni. Enn þá var
ís á öllum vötnum og ám. En nú var þó leysing
byrjuð fyrir alvöru, og vorum við ekki ugglaus
um, hve traustur hann kynni að reynast. Svo var