Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1945, Síða 57

ALMANAK
5
Gegn rismiklum öldum, sem kynnu að fyrirfinnast,
er förinni beint á víðan sæ.
Og hvernig sem örlagaþræðir um sporin spinnast,
skal spurningin leyst, hvort nokkuð megi ekki vinnast,
sje leitað að auðugum álfabæ.
III.
Og handan við stórsævi liggur land fyrir stafni.
—Or leyningi stígur hin nýja dís,
sem býður þig velkominn vestur í hamingju nafni,
—hinn vegskygna mann, er reit með fjöður af hrafni,
og lærði glímu við eld og ís.
—En aljarðar boðorðin fylgdu þér—einum sem öðrum—
í andlitsins sveita að neyta brauðs,
að komast hjá því að fljúga á lánuðum fjöðrum,
að fleyta sér, kannske að veraldar ystu jöðrum,
á burðarþoli hins andlega auðs.
Og eftir þeim boðorðum reyndist þér lánsamt að lifa,
því lífið—það krafðist þeirra sjálft.
Og framtíðin myndi þá síður í sandinn skrifa
þá sögu, er skópstu og stefndi til menningarþrifa,
er kaustu þér fremur heilt en hálft.
IV.
Og öldur tímanna hrynja um fót þér og hendur,
að huganum—þar sem ljós þitt skín.
I návígi kemstu þar kannske við torunnar lendur
og kólgunnar gust, er beint í fangið stendur
og byrgir þér jafnvel sólarsýn.
En þá geymir hugurinn “nóttlausa voraldar” vorið,
er vermir og lýsir—þrátt fyrir allt.