Almanak Ólafs S. Thorgeirssonar - 01.01.1945, Blaðsíða 68
68
ÓLAFUR S. THORGEIRSSON:
En Ragnar H. Ragnar söngstjóri, er ritaði um hljóm-
leikana í Heimskringlu, bar kantötunni meðal annars
þennan vitnisburð:
“Fyrsti flokkur verksins “Þú mikli eilífi andi” fangaði
þegar í stað hugi áheyrenda. Það hefir dulrænan seiðandi
blæ, þrungið tilbeiðslu og lofgerð og túlkar ágætlega
hátíðleik kvæðisins. Dúr og moll skiftast á og er hver
tóntegund notuð í fyllsta samræmi við efni kvæðisins.
Um þrótt verksins og karlmennskubrag er e. t. v. bezta
dæmið “Við erum þjóð sem hlaut Island í arf” (blandaður
kór með dúett) og “Vakið, vakið” (karlakór). Margt fleira
mætti til telja og get eg ekki stilt mig um að fara nokkrum
orðum um síðasta kórlagið, “Rís fslands fáni”. Það lag er
svo göfugt og laust við prjál, að það er sem tónskáldinu
hafi verið ljóst að allt aukaskrúð var óviðeigandi í slíku
ávarpi til almættisins er einskis metur tildur mannanna.
Það er falslaus, einlæg bæn til drottins að vernda þjóð og
land um alla komandi tíð.” (Heimskringla, 13. maí 1936).
Ragnar söngstjóri lagði einnig áherzlu á það, af hve
miklum skilningi tónskáldið hefði klætt kvæðið í tónbún-
ing og hversu vel kvæði og lag féllu alstaðar saman.
Ráðum dómum um hljómleikana bar einnig saman
um það, að kórunum, einsöngvurunum og öðrum þátt-
takendum, hefði yfirleitt tekist hið bezta um meðferð tón-
verksins, svo að til sóma var öllum, er þar áttu hlut að
máli.
Voru hljómleikarnir því hinu aldurhnigna tón-
skáldi mikið ánægjuefni og að sama skapi sigurvinning
á sviði listarinnar; jafnframt sýndu þeir glögglega hver
ítök hann átti í hugum samferðasveitarinnar og miklum
vinsældum að fagna.
Dró nú einnig óðum að æfikveldi hans, því að hann
lést rúmum sex mánuðum síðar, þ. 16. desember 1936,
eftir langa og stranga sjúkdómslegu, en borið hafði hann
það mótlæti, eins og annan mótbyr um æfina, með þeirri