Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 6

6
Og þó harni iðraðist þess óðara raeð sjálfum sér,
þá vildi hann þó aldrei kannast við, að hann heíði
gert rangt, enda var reiði hans ekki undir eins út
rokin ; hann var reiður dögum saman og alla þá
stund var hann í illu skapi. María var einþykk
við og við, en Jón var það alt af. Faðir þeirra var
strangur maður, en hann réði ekki við drenginn
sinn, þótt hann ungur væri; hann gat ekki innrætt
honum anda sáttgirninnar. Og þar við bættist svo
það, að hann unni dóttur sinni meir en nokkrum
öðrum og mælti alt eftir henni, eins þó hún hefði
augsýnilega rangt fyrir sér. Þetta sárnaði Jóni á*
kaflega, því hann krafðist þess að hann væri lát-
inn njóta sannmælis að minsta kosti, og fengi hann
það ekki, þá vaið hann reiður við föður sinn og
systur sína.
Móðir hans var sú eina, sem hafði nokkur
áhrif á hann. Það voru skæru ástarhlýju augun
hennar, sem mýktu skapið hans. Þó að hann áliti
sér það ekki samboðið að tárast, þá grét hann
oft á laun í faðminum hennar og hiýddi með at-
hygli á áminningar hennar. „Nonni minn, elsku
harnið mitt, gættu að þér, svo að syndin fái ekki
vald yfir hjartanu þínu", sagði hún mörgu sinni,
„þú mátt ekki ala hatur í brjósti þínu, heldur áttu
að fyrirgefa jafnvel þótt þú yrðir fyrir órétti.
Hvernig biður þú í „Faðirvorinu" þínu?“
Hann skildi vel, hvað hún átti við, og svaraði,
þótt hann þyrði ekki að líta upp: „Fyrirgef oss