Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Blaðsíða 23

2S
að tala við þig, þá bið ég þig nú: Vertu faðir
munaðarleysingjanna. Þú veizt, hvað mamma var
alt af vön að syngja. Bróðir rninn, en hvað ég
hefi þungan hósta! Ef þú vissir, hvernig umhorfs
er hjá okkur! Komdu, áður en það verður um
seinan!
Systir þín María".
Jón nísti tönnum og fékk varla komið upp
þessum orðum: „Lifir hún mamrna þín enn?“
Litla stúlkan gaf honum bendingu með höfðinu.
„Þá er bezt að við förum undir eins, en hvar eigið
bið heima?“
„Suður á Grímstaðaholti".
Hann kallaði á piltinn : „Segðu ökumanninum,
að hann skuli óðara beita hestunum fyrir stóra
vagninn", sagði hann við þjóninn, sem ekki vissi,
hvaðan á sig stóð veðrið.
Síðan brá hann báðum höndum fyrir andlit
ser. Það var eins og honum fyndist að einhver
væri að slá í andlit sér með steyttum hnefum, og
hann brytist um eins og bandingi, sem vill fyrir
alla muni slíta þá hlekki, sem hann er fjötraður
^ieð, sem vill verða frjáls, hvað sem það kostar.
Lo'ks fékk hann stunið upp þessum orðum:
»Mamma, mamma!" og svo hrópaði hann með
ahgistarfullri raust, eins og sá maður hrópar, sem
hggur á pínubekknum: „Ó, guð! ó, guð!“