Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Síða 35

HEIMILISVINURINN
35
Þannig hafði fangavörðurinn lokið máli sínu,
og bráðlega komst eg að raun urn, að hann hafði
haft rétt að mæla.
Fanginn var þrekvaxinn maður, á að gizka
um þrítugt. Hann var framúrskarandi harðlegur
á svip og jafnframt kæruleysislegur.
Hann stóð ekki upp, þegar eg kom inn í klef-
ann, svaraði engu orði, þegar eg heilsaði honum,
og virtist ekki gefa mér nokkurn gaum.
Eg spurði hann um heimili hans, ættingja,
vini, um aldur hans og hagi að ýmsu leyti; en
hann tók ekki undir einu orði. Þungbúinn á svip
og þögull starði mann-auminginn á fangelsisgólfið.
Eg varð að fara svo búinn; en áður en eg
fór, las eg fyrir hann nokkur orð úr ritningunni.
Það fór á sömu leið í annað og þriðja sinn,
er eg vitjaði um hann. Eg hætti alveg að spyrja
hann, en reyndi nú að vekja samvizku hans.
Mér þótti sárt, að svo virtist, að annað hvort
skildi hann ekki orð mín, eða vildi ekki hlusta á
þau. En mér skjátlaðist.
Nokkrum dögum síðar kom eg til hans. Þegar
eg bjóst til að biðja, greip hann fram í fyrir mér
og sagði þurlega :
„Verið þér ekki að hafa fyrir þessu, prestur
góður; það þýðir ekkert að biðja fyrir mér, því eg
trúi hvorki á guð eða djöfulinn, himnaríki eða helvíti.
Ef nokkur guð er til, þá er hann ekki til annars,
en að kvelja okkur veslings menn“.