Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Page 37

HEIMILISVINURINN
37
hann, hvort, hann þekti nokkuð verkamann einn,
er eg nefndi með naíni.
„Hann var verkstjóri á lampavinnustofu einni,
— já, eg þekti hann töluvert. Hann var lengi
nágranni minn; hefir þú nokkur mök við hann?“
„Það skal eg segja þér bráðum. Segðu mér
fyrst alt, sem þú veizt um hann“.
„Það er nú eiginlega ekki margt um hann
að segja annað en það, að hann átti litla stúlku,
sem eg held hann hafi nærri trúað á. Hún dó,
þegar hún var eitthvað í kringum þriggja ára gömul.
Veslings maðurinn varð hreint sturlaður af sorg.
Hann misti konuna, þegar barnið fæddist, og var
nú barnið eina yndið og ánægjan hans.
Hún var allra fallegasta barn, sífjörug og kát;
hún var einna svipuðust henni Helenu litlu þinni,
hafði dökk augu og gióbjart hár hrokkið .eins og
Helena.
Þegar búið var að kistuleggja hana í blóm-
skrýddri kistu með rósavönd i höndunum, lét hann
taka mynd af henni. Á leiðið hennar lét hann
setja hvíta marmaraplötu og grafa á gullnu letri:
nAleigan mín“.
„Og hvernig hefir honum gengið síðan?" spurði
eS innilega hrærður.
„Honum hrakaði óðum upp frá þessu. Eg
^tlaði opt að koma til hans, en hann var aldrei
keima. fá var sagt, að hann væii farinn að drekka;
eS veit ekki gjörla um það, en að minsta kosti