Heimilisvinurinn - 01.09.1906, Síða 39

HEIMILISVINURINN
39
Helena gæti haft góð áhrif á hann. Guð hefir
blásið mór þessu í brjóst, og í hans nafni fer eg
rneð barnið í fangelsið".
Eg íór fyr að heiman en eg var vanur, kona
mín og dóttir fóru með mér. Helena litla var
ákaflega glöð af því að fá að fara út að ganga
tneð pabba og mömmu. Við sögðum henni að
við ætluðum að heimsækja einstæðing, sem ætti
óftalega bágt.
Eg hafði hjartslátt, þegar eg kom inn í klef-
ann og lét Helenu ganga inn á undan mér.
Fanginn sat á bekk fyrir innan dyrnar og
sneri bakinu að dyrunum. Hann bjóst ekki við að
eg kæmi svona snemma, en hugsaði að þetta væri
fangavörðurinn, sem væri að koma inn; en þegar
hann heyrði barnsfótatak, þá leit hann við.
Bjartur sólargeisli lék um barnið, sem rétti
honum blómin og brosti bliðlega.
Það leið eitt augnatilik. Alt í einu þaut hann
UPP úr sæti sínu.
„Elísa, Elísa, barnið mitt!“ hrópaði hann og
ætlaði að taka Helenu í fang sér.
Helenu varð hverft við og hörfaði undan, en
veslings fanginn hneig niður á bekkinn, huldi and-
htið í höndum sér og grét sáran.
Við þessu hafði eg ekki búizt. Eg leiddi barn-
fram fyrir hurðina, móðir hennar beið hennar
1 fordyrinu og þær fóru leiðar sinnar, en eg gekk
aftur inn í fangaklefann.