Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 3

FRÓÐI
3
maSurinn, og svaraöi þá meira hugsunum Byrons en oröum. “Ég
hélt svo áöur fyrrum, en nú veit ég betur. Menn breytast eftir
því, sem þeir eldast. Eg varö auöugur, en gaf þaö svo alt burtu.
Ég haföi bölvun af forvitni minni, en forvitinn hefi ég ætíö verið,
Saga m'íh er svo ólánleg, aö þú getur enga skemtun af henni
haft. Þaö er nóg, aö henni er nú bráöum lokiö — og þetta —
aö ég get gjört þér til þægðar, áöur en ég skil viö, Eg ætla aö
gjöra þér gott, en þaö verður þó alt undir sjálfum þér komið.
Hárbeittur hnífur, getur bæöi verið gagnlegur eöa hættulegur,
eftir því hvernig honum er beitt’’.
Um leiö og hann sagöi þetta, tók hann af sér gleraugun meö
svörtu umgjöröinni.
“Hefir þú einn penny (tvö cent)?”.
“Já”, svaraði Byron.
“Ég skal selja þér gleraugun mín fyrir einn penny, en þú
mátt þá ekki selja þau dýrara aftur. Þaö er þaö, sem ég borg-
aði fyrir þau. Ég vildi aö þau reyndust þér betur en þau hafa
reynst inér”.
By ron staröi á hann. Hélt hann í fyrstu aö þar væri
kominn einhver maönr, sem heföi heiina átt í Hillsborough,
sem þekti sig, og væri ekki með ölluin mjalla,
“Hvaöa vitleysa”, sagöi hann. “Eg get ekki veriö að á-
sælast gleraugun þín, og svo hefi ég líka beztu sjón”
“Ekki nógu góða sjón til þess, aö sjá inn í huga manna”,
sagöi gamli maöurinn, “eða hvaö?”
“Nei”, varö nú Byron aö játa.
“Settu þau upp”, sagði gamli karlinn, og var nú hinn
blföasti.
By ron var hikandi, en loks lét hann undan gamla mannin-
um og setti upp gleraugun, og fanst honum þá undir eins, að
sjónin yrði iniklu skarpari.
“Fellur þér vel viö þau?” heyrðist honum þá gamli mað-
urinn segja.
“}á, ágætlega”, sagði Byron, “en —”
“Finst þér þú munir geta lesiö hugsanir manna? Veiztu