Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 62

62
FRÓÐI
í raun og veru er engin þörf á því fyrir tæringarveika menn, að
fara í fjarlæg ríki til að komast á eitt eöur annaö heilsuhæliö. Menn
geta alveg eins læknast heima hjá sér. Eina ástæðan til þess er sú, að
þar er hann nauðugur viljugur látinn halda vissar reglur, hafa svo og
svo miklar líkamsæfingar—eða þá fullkomna hvíld, látinn neyta vissra
fæðutegunda, en haldið frá honum öðrum fæðutegundum, sem hann
kannske í flónsku sinni hefur mestmegnis lifað á. Á heilsuhælinu
verður hann að gjöra eins og honum er skipað, eða fara burtu og strika
brokkandi í gröf sína, eins og fjöldi manna gjörir.
Sem dærni þessa má geta þess, að eitt atriði í atriði í lækning tær-
ingar er það, að sjúklingurinn hafi fullkomna hvíld. En við hvíld
skilja menn vanalega það, að vinna ekki þunga eður erfiða vinnu. Og
svo eru þeir að gjöra allra handa létt verk, sem þeir kalla, ef þeir eru
heima hjá sér, já, eru að því allan daginn frá morgni til kvölds. Þetta
kalla þeir hvíld, en, séu þeir á heilsuhæli, þá eru þeir látnir liggja
hreifingarlausir í rúminu kannske allan daginn. Það er þar kallað,
að hvíla sig.
Og svo er fæðan, sem eiginlega varðar mest af öllu en sem menn
alment eru hirðulausastir um. Menn halda, að alt sé gott, sem í mag-
ann kemur. Og svo moka menn í hann þeim fádænra kynstrum, þang-
að til menn liggja magnlausir af offylli, kannske þegar þeir ættu að
svelta, eða þá, að menn svelta sig, þegar þeir ættu að borða sem mest af
rétturn og hentugum fæðutegundum. En hvað manni sé hentugast, hafa
menn ekki meira vit á, en hvolpurinn á stjörnufræði.
En í tæringunni er það nauðsynlegt, að eta sem mest, en ekki af
allrahanda rusli, heidur af vissunr, sérstökum fæðutegundum. Menn
verða aö éta til þess að styrkja hin hvítu blóðkorn, éta svo að þau
fjölgi í milíónatali. Undir því er velferð mannsins komin.
Og svo er loftið. Meðalmaður þarf 2,600 gallónur af hreinu, góðu
lofti á hverjum sólarhring. En aldrei ríöur honurn eins mikið á því,
eins og þegar hann er veikur af tæringu. “Jú, ég held við viturn það,”
segir rnargur maðurinn. “Ég boraði gat á gluggakarminn með þá-
þumlungs nafar, og þarna getur loftið streymt inn í herbergið til hans
Jóns litla. Læknirinn skipaði mér að láta hann hafa nóg loft, því hann
var veikur af tæringu.” En slíkt er broslegt. Maðurinn átti að