Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 14

14
PRÓÐI
utan af öllu sanian. Honuni leiS verulega illa, þangaö til aS hann
sá, a'ö þetta dugöi ekki og fór aS beina athygli sinu aS einstökum
mönnum. VarS fyrst fyrir honum stúlka ein ung, sem sat and-
spænis honum, og horföi forvitnislega á hann, meS hinum skæru
dökkbláu augum sínum. Hún var forkunnar fögur. NefiS beint
og jafnt, sem á hinum grísku myndastyttum, augun dökk, augna-
hárin löng, spékoppar í kinnuin og skarS lítiS í liöku. Varirnar
rauSar og hæfilega þykkar, háriS svart, en hörund hvítt sem fíla-
bein meS rauSum rósum hér og hvar. Hún var klædd hvítum
satinkjól meS blómvöndum á öxlum og brjósti. í
Næst henni sat stór og digur maSur, er líktist enskum mönn-
ura, og voru þau aS tala um Indland. Fann hann aS hugur hennar
(snörist allur um Indland. En hann var aS hugsa um aSra stúlku
— háa, grannvaxna, IjóshærSa, í bláúm kjól meS silfurgárum.
Byron fékk heldur óþokka á þessum enska manni. Hann gat
ekki þolaS þaS. aS nokkur maSur skyldi sitja hjá þessari uudur-
fögru stúlku, og vera þó aS hugsa um aSra.
Þá tók hann eftir stórum leiftrandi demantshring á þriSja
fingri stúlkunnar fríSu----og þaS var á vinstri hendi, og viS þaS
var sem steypt væri yfir hann fötu af köldu vatni, svo fór hrollur
um hann allan. Einhver vonbrigSa-örvænting greip hann. Iíann
varS sorgfullur eins og tapaS hefSi hann ástríkum vin.
Einhvernvéginn dró hann til sín augu hennar. Hún leit til
hans, en hann leit niSur, og sama gjörSi hún. Var þá sem, hún
kæmi auga á hringinn. Hún, fór aS færa hann til og snúa honum
á fingri sér.
“Einu sinni”, lmgsaSi hún, “varS eg hrifin af titrandi gleSinni,
þegar minst var á giftingarhringinn. En nú veldur minn eigin
hringur engum slikum tilfinningum og vekur enga ljúfa drauma r
huga mér, Hvernig stendur á því? Er þaS virkilega — af því
aS mér standi nærri á sama um þaS? En mér hefir aldrei þótt
neitt sérlega — vænt um nokkurn niann. Hann er þó hinn æski-
legasti, hvernig sem á er litiS, þó aS hann sé nú reyndar hálf-
þunglamalegur — og — leiSinlegur.”