Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 43

FEÓÐI
43
Mig heföi ekki undraö eins mikiíS, þótt einhver hefði sagt mér, aö
pafinn sálugi heföi náö í atvinnu í Helvíti!”
“Eeppó!” rnælti hinn “fáorði”. “Hvernig sem ástæöur hans eru,
þá er orð Asabri næg trygging. Farðu inn í grafhvelfinguna hans
Attulúsar sáluga og sæktu féð.”
FéS — silfur, kopar og smáar banka-ávísanir — var í all-
ohreinum lcðurpoka. ,
“Viljið þér telja það, háttvirti herra?” þ \
Asbri svaraði að það vildi hann ekki. En hann leit alvarlega á
1?á og mælti:
“En eitt vil ég vita, áður en ég snerti fé þetta. Er blóð á því?”
“Að eins ránsfengur,” svaraði hinn “fáorði”. En hinn yngsti
mælti:
“Jú, það er blóðstokkið, komiö, sjáiö og sannfærist.”
Hann fletti frá brjósti sér, er var hvítt og rnjúkt sem meyjar-
brjóst. !Þar kom í ljós nýveitt sár.
“Það eru á því fáeinir blóðdropar úr mér. Fylgi þeim blessun í
yðar garð!” !í
“Eitt enn vil ég vita”, mælti Asabri. “Ég liefi sagt, að ég ætli
aö koma góðu lagi á fjárhag ykkar. Hvað liáa upphæð munduð
þið þurfa hver um sig, til þess, að geta lifað góðu og ánægjulegu
lífi, það sem eftir er ævi ykkar, svo að þér gætuð séð og yfirgefið
þá illu atvinnu, er þið nú stundið?”
“Ef þessi uppliæð væri tvöfölduð, mælti sá “fáorði”, þá gæti
hver okkar eignast það, er hann þráir mest.” j
“Og hvað er það ?” spurði bankaeigandinn.
“Mig langar til aS eignast jarðarskika nokkurn. Á honum
spretta vinber, fikjur og olíu-viður”, svaraöi hinn “fáfróði”.
Annar ræninginn mælti , ,
“Ég er fæddur sjómaður, og á sjónurn stendur hugur minn.
Gæti ég keypt bát nokkurn, er mig hefir lengi laiigað að eignast, þá
skyldi eg lifa heiðvirðu lifi, það sem eftir er.”
Ungi maðurinn vafði að sér rifnum görmunum og huldi særða
brjóstið sitt. [jjJJib