Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 39

FEÓÐI
39
var henni ekki unt aö vita, til hverrar hliðar vogandi væri aö fælast;
henni var einnig kunnugt, aö húsbóndinn tók slikan kveifarskap illa
npp.
Asabri hló. 1
Ljósglampi sást til vinstri handar. Hann neyddi Biddi til aö
balda þangaö. Hann sá þegar, aö þetta var eldur, er kintur haíöi
veriö fast við hálf-hrímaöa grafhvelfing.
Éitthvað sauö á katli yfir eldinum. Lauklykt lagöi aö vitum
honum. Þrír ungir menn sátu viö eldinn og horföu í hann. Upp
viö grafhvelfinguna lágu þrjár langar byssur.
“Stigamenn!” hrópaði Asabri hlægjandi. “Valmið! Lítiö upp
aulabáröar! Ég er lögreglu-foringi. 'Þiö eruö umkringdir af mönn-
um mínum.”
Iiann reiö, vopnlaus, inn á meöal þeirra og steig af hestinum
.einkar rólegur. ,'j
“KæriS ykkur kollótta, piltar mini.r. Ég er aö gera aS gamni
mínu. Eftir ástæöum aS dæma, mætti álíta, aS ég væri fremur á
vkkar valdi, en þiö á núnu.” i
Ungu mennirnir, er báru öll einkenni stigamanna, dregin aug-
djósum dráttum, á andlitinu og búnaöi, störSu, fullir undrunar, á
komumann. Einn þeirra brosti hálf-vandræSalega og mælti:
“ÞaS er hepni fyrir okkur, aS þér eruS ekki sá, er þér þóttust
vera.”
“Já, þaS er satt”, svaraSi Asabri. “Ég skyldi hafa stein-drepiS
ykkur á svipstundu, og skýrt svo frá á lögreglu-stöSinni, aS þiS
hefðuð varist svo vel og sótt mig svo hraustlega, aS eg hefSi til
neyddur veriS.”
Mennirnir þrír brostu kindarlega. “Ég hevri aS þér þekkiS vel
starfs-aðferö lögreglunnar,” mælti einn þeirra. ;
‘Má ég hafa þá ánægju aö setjast hjá ykkur?” spuröi Asabri.—
“Kærar þakkir”.
llann sat þegjandi litla hríö. Ungu mennirnir athuguöu mei
undrun og aödáun fagurlagaöa höfuSiö hans og keisaralega andlitiö.
Iivers grafhvclfing er þetta?” spuröi Asabri.