Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 40

FRÓÐI
4
0
"Þaö er grafhvelfingin okkar,” svaraíi sá er fyrstur brostk
'"ÁSur áttu beinin hans Attulíusar Cimbers hér heima.”
“Hver skollinn!” sagtSi Asabri; “Attulius Cimber er í beinan
karllegg forfaSir Sullandenti, vinar míns og félaga. Enf segiiS mér;.
hvaS langt er héSan til Rómaborgar?”
“Fjarska langt. Þér kæmust ekki hálaf leiö, þótt þér riSuö í alla
nótt.” j
“Piltar mínir! Gengur ykkur vel a8 veiða? Ég spyr ekki af
tómri forvitni.”
“Hver er ástæSan?”
“Hún er sú, aS mér datt í hug, aö mælast til aS fá ofurlítmra
matarbita hjá ykkur, ef ekki væri mjög hart í búi, og ef þiS álíti’S
mig ekki of framan.”
VandræSa-svipur kom enn á ræningjana. Þ eir vitnuSu hátt og
dýrt til guSs; kváSust ekki vera þeir hundingjar og húskar, aS neita
hungruSum glæsimanni um matarbita. 'Þeir veittu honum súpu og
brauS, geitarsteik og ávexti. SíSan sóttu þeir flöskur nókkrar, me'3
rauSu víni, inn í grafhvelfinguna og gæddu lionum á víninu. Alt t
einu andvarpaSi Asabri mæSilega, um leiS og hann bauS þeim vind-
linga, er hann hafSi í gulldósum.
“GuS gestrisninnar launii ykkur allar velgjörSimar. Ég vildi
svo gjarnsamlega geta boSiS ykkur eitthvaS kjambetra, en þessa
vindlinga, fyrir alla gestrismina. Vindlinga-dósirnar, þær eru vel-
komnar, ef þaS væri ekki í vegi, aS þær eru gjöf frá konunni minni.”
Hann tók upp úr vasa sínum gull-úr og voru upphafsstafirnir
í nafni hans fagurlega lagSir meS demöntum á bakiS á þvi.
Hann studdi fingri á fjöSut eina litla og úriS tók aS slá tólf
slög, er líktust mjög lirinigingu í fjarlægum kirkjuturni.
“MiSnætti! HlustiS!”
“Þetta er gjöf frá móSur minni, sem nú er dáin,” sagSi hann
alvarlega.
Ræningjarnir þrír signdu sig og létu samhrygS í ljósi. Og sá,
er síSast hafSi tekiS vindling, rétti gullhylkiS til eiganda og þakkaSx
fyrir sig og félaga sína.
“MikiS er líf þaS yndislegt, er þiS lifiS!” sagSi banka-eigand-*