Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 2

2
I'RÓÐI
— en þessi i1 cent niundu ekki duga honum lengi, hann gat
frestaö hungursdauöanum meö þeim eina tvo daga, en það var
líka alt, þá kæmi sulturinn og endirinn. Hann var námsmaöur,.
en þó gat hann ekkert fengið að gjöra. Átti hann að fara að
betla á strætunum, eða stela einhverju smávegis, svo hann yrði
settur inn og fengi húsnæði og einhvern bita. Og nú var vetur-
inn að færast nær, það var úr vöndu að ráða, Hann skalf ó-
sjálfrátt, bæði af kulda og kvíða.
“Þú ert í þungum hugsunum, vinur minn’’, heyrði.hann þá
alt í einu sagt í lágum róm við hliðina á sér,
Hann lyfti höfðinu hægt og hægt. H já honum sat aldrað-
ur maður, með andlitið nærri hulið af löngu, hvítu skeggi. Svarti
hatturinn lá niðri í augum, en þar tóku við stór og mikil gler-
augu, ferköntuð, með dökkri umgjörð. Föt lians voru farin að
láta á sjá, og voru gatslitin hjer og hvar. Hendur hans voru
nettar og mjúkar, og studdist hann á staf fram.
Byron lyfti öxlum. “Mér líður ekkert sérlega vel”, mælti
hann.
“Svona er metorðagirndin”, mælti gamli maðurinn. Þú
hefðir verið sælli í Hillsboro, sem meðritstjóri við blaðið þar”.
Byron hrökk við og roðnaði, honum þótti leitt að hann
skyldi þekkja sig.
“Þú þekkir mig þá”, mælti hánn, og einblíndi á gamla
inanninn. (
“Já, mjög vel”, sagði gamli maðurinn, “og þó hefi ég aldrei
séð þig fyrri, en af hendingu settist ég niður hérna fyrir 15 mín-
útum. En þú hefir veriö að segja mér æfisögu þína”.
“Hefi ég?” mælti Byron.
Hinn kinkaði kolli.
“En ég liefi ekki talað eitt einasta orð, og vissi ekkert af
því, aö þú værir nálægt mér, fyrri en þú talaðir til mín”.
“Það þarf ekki að tala til nn'n eins og annara manna”,
jnælti karlinn. “Ég get lesið hugsanir manna”.
“Lesið hugsanir manna”, hrópaði Byron,
“Það er langt frá því aö vera ómögulegt”, mælti þáókunni