Fróði - 01.09.1913, Blaðsíða 69

FRÓÐI
69
inni. En hver jámbrautin a0 keppa við aðra til þess, aö geta
komist sem fyrst inn í landi‘5. Fyrir tveim árum var þarna ein
eyöimörk, engin sölubúð, ekkert gistihús nema sléttan og hrís-
runnarnir, engir vegir, engir bændur. En nú þjóta upp bæjirnir,
bændahúsi.n blasa viö í öllum áttum, smáar sölubúöir á anari
hverri section. I>að er-sama sagan og var í Minnesota, Dakota og
Manitoba. Nema að einhvernveginn gengur þaö alt enn þá fljót-
ara núna.
Mér hefir hvað eftir annað verið aö koma það til hugar á
seinni árum að í vissum skilningi væri maðurinn í rauninni heimsk-
asta dýrið á jöröinni. Vér getum lært allrahanda fræði og þulur,
en vér bnikum oft illa þetta sem vér þykjumst vita, stundun]. nærri
djöfullega til bölvunar sjálfum oss og öðrum. Eg get sagt það
bæði um sjálfan mig og aöra, að vér töpum svo oft tækifærunum.
'Þáu renna fram hjá oss, í gegnurn greipar vorar. En vér náum
þtím ekki. Vér stöndum undrandi og glápum á eftir þeim með
gapandi munni. Og stundum tina þá aðri’r gullið upp eftir fætur
vorar. Og svo cru margir svo værukærir og einhvernveginn örð-
ugt um hrejíingu að þeir stynja og liljóða, ekki við liverja hrcif-
ingu, ég skyldi ekki tala um það, heldur við tilhugsunina um nokkra
hreifingu.
Þiarna vestra er að myndast ríki heilt, —- riki sem er stærra
og umfangsmeira og í verunni auðugra, en konungsrikin og keis-
aradæmin í hinuni gamla heimi. Sjálfir eru mennirnir svo víða
troðnir undir fótum og engu virtir heima hjá sér, cn vita þó, að
hver, sem kemur i hin nýju lönd með einbeittum vilja og tvær
hendur, hann getur orðið þar hrókur hamingju sinnar, þó að heima
sé hann kanske sér og öðrum til leiðinda og bölvunar.
Væri nú ekki reynandi fyrir mennina, sem eru í bæjunum og
þræla frá morgni til kvölds og finst þeir vera fótum troðnir og
sjá litla ljósskímu fram undan sér að reyna að standa upp og hrista
sig og fara að hugsa um hvort það sé alveg víst, að þeir geti aldrei
orðið sjálfstæðir menn. Hvort það sé nú alveg víst, að synir
þeirra og dætur eigi fyrir höndum áð pjakka sama gaddinn, vaða
sömu forina og kanske verða til í einhverjum pyttinum, því nóg
er af þeim og það er eins og þeir séu einlægt að fjölga.
Út á land, út á land er heróp Eróða, og þarna.í Peace River
héraðinu er einmitt landiö og loftslagið fyrir íslendinga. Mig
minnir eg hafi getið þess einhverntíma áður að það væri við-