Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 19

Eggja rán.
Ef þú rœnir fngla eggjum, þá sláldu altaf eftir eitt egg,
að minsta l'osti, í hreiðrinu.
Flestir munu hafa sjeð það einu sinni eða oftar á æfi
sinni, hve aumlega sumir fuglar bera sig, þegar þeir óttast
fyrir að hreiður sín verði rænd. Það er alveg víst, að allir
fuglar finna mjög til þess, þegar þeir eru sviftir eggjum og
margir ákaflega sárt. Krían, kjóinn, skúmurinn og veiði-
bjallan berja hverja skepnu, sem nálgast hreiðrið, með vængjunum, þángað til
þau eru orðin þreytt, og velta sjer um jörðina og baða vængjunum af sárs-
auka og harmi. Jeg man eftir því, þegar við vorum að ræna þessa fugla á
vorin, hve hörmulega þeir börmuðu sjer, og jeg man eftir að jeg hló að því,
þegar þeir voru að berja mig eða hundinn. En jeg hef sjeð það síðan, að
þetta var einginn gamanleikur, þó jeg hlægi að því þá.
Þeir sem orðið hafa fyrir því, að missa börn sín, vita til hvers móðir
og faðir íinna, þegar slíkt ber að, og ætla jeg ekki að lýsa því. Hinum, sem
ekki hafa reynt það, vil jeg óska þess eins, að þeir reyni það aldrei. Að
vísu mun vera hjer nokkur munur manna og dýra, eins og í ýmsu öðru, en
munurinn mun þó einkum vera sá, að sorg dýranna er skammvinnari en
mannsins, en menn liafa ráðið af ýmsum líkindum, að söknuður dýranna sje
aungu ósárari í fyrstu og vari auk þess ótrúlega leingi.
Jeg hcf gert dálitlar tilraunir i þessu efni sjálfur, og mjer hefur tekist
nokkurn veginn að fá að vita það sem jeg vildi: Hversu sár sölcnuður fugl-
anna er, þegar þeir eru rœntir eggjunum, og Ime leingi sá söTcnuður varir, og
jeg hef komist að þeirri niðurstöðu : a ð Jc o m a s t m á hj á aðpínafugl-
an a , öllum hjer um b il a ð sJcaðlausu.
Jeg hef haft um nokkur ár talsvert af kanarifuglum, þrjá og fjóra og
stundum íieiri. Jeg hef haft þá að mestu aðgreinda, hvern í sínu búri. En