Dýravinurinn - 01.01.1895, Page 24

18
sinni eða tvisvar til að leita, en annars aunga missmíði sýnt á sjer. Jeg hef
og reynt að taka ný egg úr hreiðrunum, ef vera kynni að fuglarnir söknuðu
þeirra meira en hinna gömlu, en jeg hef einskis orðið var í þá átt. Mæð-
urnar hafa setið kyrrar á þeim sem eftir voru, og úngað þeim út eins og
ekkert hefði að orðið.
Mjer dettur nú ekki í hug að halda, að alveg megi ráða eðli viltra
fugla af eðii hinna tömdu, því mörg dýr týna alveg sínu náttúrlega eðli við
það, að komast undir manna hendur. En hvað sem öllu því óeðli líður, sem
vanalega fylgir þrældómnum og inni-kreppunni, þá er eins og áþjánin eigi
erviðast með að vinna bug á foreldra-ástinni. Svo krarnin og Jcúguð sem
flest okkar húsdýr eru af þessum óeðlilegum fjötrum kynslóð eftir kynslóð,
þá er þó eins og þau elsld flest enn þá afkvæmi sitt, og þegar þessi ást er
svo rik hjá kanarí-fuglunum eftir 300 ára kröm, þá er einginn eíi á, að hún
sje jafnheit hjá hinum, sem enn eru frjálsir. Jeg lief heyrt, að varpbændur
ljetu skilja eftir eitt egg í æða-hreiðrunum, og er það vel hvort sem það
er gert fyrir hagnaðarsakir eða annars. Ef nú fantarnir, sem fara út um
holt og'mýrar,’heiðar og aura á vorin til að ræna þessa fögru og meinlausu
gesti íslands eða heima-fuglana afkvæmum sínum, vildu gera það fyrir sakir
mannúðarinnar eða þess kristindóms, sem þeir játa, að minsta kosti með vör-
unum, að láta vera eftir í hreiðrunum að minsta kosti eitt egg, þá gætu þeir,
ef þeir vildu, hlíft mörgum tryggum og viðkvæmum móðurhjörtum við þeirri
ángist, sem þeim er nú gerð ár eftir ár hugsunarlaust og tilfinnlngarlaust.
Þessir aumlngjar eru oft hraktir upp af hreiðrum sínum á vornóttunúm, þegar
náttúran sjálf hefur lýst friði yfir jörðinni og heitið griðum öllum sínum börn-
um. Svo koma þeir að hreiðrunum auðurn og tómlegum, og sjá hve þetta
rándýr hefur verið óendanlega miskunarlaust, sem hefur neytt þess, að það
var lymskara og sterkara, og notað afl sitt og kænsku til að pína þann, sem
var minni máttar. Ug það er nærri hörmulegast af öllu, að við vinnum alt
þetta í nafni þeirrar siðleysis kenníngar, að við sjeum konúngar dýranna og
megum gera við þau hvað sem vjer viljum, eins og náttúran hafi ekki gefið
okkur öJlum börnum sínum, sem á jörðinni hrærumst, jafnan rjett til lífsins.
Ef vilt dýr verður manni að skaða eða búfje, er hrópað hátt urn hefnd og
blóð, sem og er von, en þó veikur fugl og varnarlaus sje rændur eða drepinn,
þvkir lítið saka. Það er hjer eins og oftar, að þeir sem veikir eru og varn-
arlitlir bæði af mönnum og skcpnum eiga fáa forrnælendur.
Þ. E.