Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 27

21
litlar þakkir nninu þau hafa hlotið aðrar en þær sera þau feingu af raóð-
ur minni.
Sjálfsagt þykir saga þessi ekki svo sem merkileg eða neitt eins dæmi,
en mjer hefur hún orðið svo minnisstæð að jeg get aldrei gleymt henni, og
er þó lángt liðið frá þeim degi nú. En þessi brygðarmynd og þetta eymdar-
lega tillit vesalíngs skepnunnar hefur staðið mjer svo oft lifandi fyrir hug-
skotssjónum, að mjer er huggun að því að henni verði komið á prent í Dýra-
vininum. G. S.
(Því má vel bæta hjer við, að Dýramnurinn tekur feigins hendi á
móti þessari sögu og myndi með þökkum veita viðtöku fleiruin slíkum.
Utgefandi Dýravinai'ins)
Gráni.
Bóndinn, sem jeg fann í heygarðinum í hinni sögunni, átti gráan úti-
gángs hest, sem jeg læt skrifarann kalla Grána, þó hann hjeti nú reyndar
öðru nafni. Þessi hestur var ákafiega garðsækinn, bæði við eigandann og ná-
grannana, og faðir minn var oft í vandræðum með að geyma heyanna fyrir
honum, því það var varla að nokkur garður stæði fyrir Grána hversu hár
sem var; var hann mesti bragðarefur í tilbót. Eitt haust um veturnæturnar
sást hvern morguninn eftir annan að farið liafði verið í garðinn hjá okkurog
jetið drjúgum og vissi einginn hver oili, þvi eingin skepna var i nánd þegar
komið var á fætur, en faðir minn grunaði Grána. Eíka var gætt að því á
kvöldin í vökulokin, hvort ekki vairi neitt í nánd, Gráni eða annað; en aidrei
sást þar bóla á neinu grunsömu. Svo tók faðir minn það til bragðs að vaka
nótt og nótt og var það þá allra undarlegast að þær nætur kom eingin
skepna, þó bæði væri farið í garðinn undan og eftir, og lá við að föðurminn
færi að gruna að hjer væri menn með í leiknum, því garðarnir voru iika
alstaðar svo háir að varla var tiltök að neinn hestur gæti brotist upp á þá,
jafnvel ekki Gráni sjálfur, og nú voru auk þess settir þar staurar á garðana
og ýmsar aðrar torfærur þar sem veikast þótti fyrir, og á morgnana sáust
aldrei nein vegsummerki þess á görðunum að upp eða ofan hefði verið far-
ið neinsstaðar.
Svo tók faðir minn það ráð eina nótt að vaka i myrkrinu svo að
ljósið gæti ekki orðið til leiðbeiningar ef menn skyldu eiga í hlut. Á þessu
gat Gráni ekki varað sig, því skömmu eftir að hann var búinn að slökkva
ljósið sjer hann livar Gráni kemur lötrandi ofur hægt heim túnið. Faðir
minn fór þá upp í bæjarsund á gæjur, því honum var forvitni á að sjá
hvar klárinn legði að. Gráni var þá konhnn heim að fjósi og gekk þar rak-
leiðis að litlu hliði, sem lá upp i garðinn. Þetta hafði föður minn allra sist
grunað, þvi fyrst voru tvær tröppur upp að gánga í hliðið og svo fyrst þver-