Dýravinurinn - 01.01.1895, Page 32

26
sem hann hafði skilið við svo 'hörmulega. Hundurinn hafði þá dregið sig
með veikum burðum á leið til áfangastaðarins. Við það að líta attur saknar
maðurinn peníngatösku sinnar, sem átti að vera fyrir aftan hann og ríður nú
eftir hundinum sem hvatast, og þegar hann kom þangað sem hann hafði áð,
var hundur hans þar fyrir, og hafði þá þetta vesalings trygga dýr lagt sig
þar niður hjá tösku húsbónda síns til að deyja. Maðurinn þaut af baki og
grúfði sig ofan að hundinum og sá nú hve sorglega hafði tiltekist. Rakkinn
var þá alveg að dauða kominn og gat að eins látið tilfinningar sínar í ljósi
með því að dingla rófunni litið eitt og líta á húsbónda sinn hinum tryggu
augum sínum tárvotum að skilnaði, og var þegar dauður.
Allir geta skilið, hve hershöfðingjanum var innan brjósts að horfa
þarna á þennan trúa fjelaga sinn dauðan og blóðugan, sem hafði tekið eftir
því að taskan lá eftir, og reynt- til að gera alt sem hann gat til að benda
húsbónda sínum á missinn, en fengið svo þetta að launum.
Ilann ljet svo grafa hundinn, og setti honum síðar legstein og á þessi
orð:
Jljer liggur hundurinn Tryggnr,
sem Ijet lifið fyrir trúfesti sína.
Þ. E.