Dýravinurinn - 01.01.1895, Blaðsíða 46

40
rata; og heldur hefði jeg viljaö fylgd hans enn nokkurs manns, ef á mig hefði
verið ráðizt. Sá jeg einu sinni ljóst dæmi þess, að hann vildi verja mig.
Konan mín gaf honum vanalega að jeta; hafði hann því á henni matarást
eins og tiðkast fyrir hundum og — rnönnum. Sarnt fór sú matarást einu sinni
út um þúfur, þvi tryggðin við mig rjeð meiru. ílún kom að utan í kulda og
hryssingi, og er hún kom inn, tók hún í gamni í axlir mjer og hryssti mig.
Hektor lá og svaf undir skrifborðinu mínu eins og vant var. En um leiö og
hún tók í axlir mjer, þá stekkur hann upp og ræðst á hana; læsti hann
kjaptinum utan uin vinstri handlegginn á henni upp við öxl. Ætlaði hann þá
að hjálpa mjer og eigi horfa i þótt hann missti vináttu húsmóðurinnar. Jeg
hafði á þeim árum gaman af að stunda silungaveiði í Iiliðarvatni; var Hekt-
or jafnan með mjer í þeim ferðum. Mátti þá segja, að jeg hefði »Þór í stafni«,
því hann sat jafnan í öðrum 'stafni bátsins svo hátt sem hann gat komizt;
tildraði hann sjer stundum svo hátt, að hann datt útbyrðis; en hann ijek sjer
að því, að komast aptur upp i bátinn hjálparlaust. Einu sinni missti jeg aðra
árina mcðan jeg var að vitja um net; jeg tók ekki eptir því þegar, og var
árin ffotin frá mjer áður en jeg vissi af; jeg gat samt látið hann sjá árina
og stökk hann þá í vatnið, synti eptir árinni og kom með haua að bátnum.
Efnhverju sinni fór jeg sem optar út í dálítinn hólma í vatniuu, sem etidur
verptu í; skildi jeg þá Hcktor eptir heima og lokaði hann inn í baðstofu.
Honum smáókyrðist, er jeg var farinn; loks stökk liann á glugga, mölvaði
hann og komst svo út. Rakti hann förin mín norður að vatni, en þar sem
þau þraut, lagði hann út í vatnið, og vissi jeg ekki fyr enn hanu var kom-
inn út í hólmann til nún; er það æðilangur vegur, sem hann þá hafði synt
tii þess aö leita að mjer. — 1 Krisuvík var hann framan af óhöndlandi meðan
jeg var í kirkjunni að messa. En Arni Gíslason sýslumaður fann upp á því,
að fá bonurn hnakktöskuna mína til að liggja á rneðan jeg var úti; var hann
þá jafnan spakur. En einhverju sinni hafði þetta gleymzt; braut hann sig þá
út, hratt upp kirkjunni, óð inn að grátum, settist þar og lagði kollhúfurnar.
Meðhjálparanum fjellust hendur, þvi Ilektor var ærið gustmikill, er hann kom
inn. Samt varð það úr, að 2 menn rjeðust til að »viuna björninn® og koma
honum út. HJýddi hann þá þó nauðugur væri. En eptir þetta gleymdist
aldrei að íá honuin hnakktöskuna mina til að liggja á.
•!*
!1*
Haustíð 1877 f'ór jeg vestur að Auðshaugi áBarðaströnd tilþess að kenna
sonum Gunnl.sál. Blöndahlsúndir skóla. Ilann átti þá kúfskjóttan reiðltest, allra
hesta stærstan og föngulegastan. Ilanu hafði verið mest.i gæðaskepna, en
var þá kominn langt yfir tvitugt. Elliánmarkar Voru farnir að sækja á 'hann
og töldu allir ráðlegast að slá liann af um haustið. En Gunnl. sál. aftók
það, sagði að h'ann skyldi lifa meðan aö hann gæti; kvaðst hann skyldu launa
honum langa og dygga þjónustu með því að gefa honum það bezta úr heyj-