Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Qupperneq 21

IÐUNN’ ]
Skriflamál á gamlárskvöld.
221
lieli skrifað þykka bók um ótlauðleika hugsjónanna
— þú heíir aldrei gelað____LLðið hana og nú get ég
heldur ekki liðið hatia, síðan konan þín dó. Og nú
íinst mér ekki einu sinni hugmyndin um alheiminn
túskildings virði«.
»Já, hún var góð kona«, sagði ekkillinn, »ogallaf
var hún jafn-umhyggjusöm fyrir mér. Jafnvel þegar
ég varð að fara á fætur kl. 5 á morgnana til þess
að rækja köllun mína, var hún komin á fætur á
undan mér lil þess að sjá um, að kaffið væri heitt.
Raunar liafði hún líka sína galla eins og þegar hún
fór að rökræða við þig — en — —«.
»Þú skildir hana nú aldrei«, sagði hinn og var
eins og hálfgerður gremju-titringur kæmi um leið í
munnvikin á lionum; en augnaráðið, sem liann horfði
á vin sinn með, var blílt og angurvært, rétt eins og
hann væri sér einhverrar sektar meðvilandi.
Eftir stundarþögn tók liann til orða:
»Heyrðu, Franz, ég verð að segja þér nokkuð;
nokkuð, sem ég hefi lengi nagað mig í handarbökin
fyrir og ég ómögulega gct farið með i gröíina«.
»Láltu bara fokka«, sagði húsbóndinn og tók löngu
pípuna, sem liallaðist upp að ökustólnum lians.
»það kom einu sinni nokkuð fyrir milli mín og
konunnar þinnar«.
Húsbóndinn slepti aftur pípunni og einblíndi aug-
unum á vin sinn.
»Vertu ekki að gera að gamni þínu, doklor«, sagði
hann því næst.
»Mér er þetla full alvara, Franz«, svaraði liann.
»Eg hefi nú borið þetta með mér yfir fjörutíu ár;
en nú er loksins tími lil þess kominn. að ég segi
þér þetta eins og það er«.
»Pú ællar þó ekki að fara að lelja mér trú um,
að konan mín sáluga hali svikið mig?« sagði hús-
bóndinn mcð þjósli.
ló'