Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Qupperneq 23

IÐUNN)
Skriftamál á gamlárskvöld.
223
gleyma lólflu slundinni í faðminum á snól þessari.
En það var nú alt af að líða nær og nær miðnætti.
Hún var liætt við saumana, og ég var hættur við
lesturinn og eitthvert þagnarfarg lagðist yfir okkur
hæði. I3á sá ég, að tárin fóru að sitla fram undan
augnahárunum á henni og niður á saumana. Og þá
gat ég ekki ráðið við mig lengur. Eg stökk á fætur
til þess að sækja þig, hvað sem lautaði. Ég fann að
ég mundi geta riflð þig úr fanginu á þessari kven-
svift. En í sömu svipan þaut hún einnig upp úr
sæti sínu, því sæti, er ég nú sit i.
»Hvað ætlið þér að fara?« kallaði hún, og það var
eins og eitlhvert ofhoð lýsti sér í svip hennar. »Sækja
hann Franz«, sagði ég. l}á hrópaði hún upp yíir sig:
»1 guðanna bænum, verið þér þó hjá inér, yfirgeíið
þér mig ekki«.
Og liún hljóp til mín, lagði höndur sínar á axlir
mér og faldi tárvolt andlitið við brjóstið á mér. Ég
skalf og nötraði eins og espilauf, því að aldrei hafði
kona komið svo nærri mér áður. En ég hafði hemil
á mér og fór að reyna að hugga liana. Og hún var
líka huggunarþuríi. Skömmu siðar komst þú inn í
slofuna. Þá tókst ekki eftir fátinu, sem á mér var;
sjálfur varst þú eldrjóður í framan og augun eins og
hálfsljó af ástavímu. — Sko, síðan gamlárslcvöldið
það var ég eins og allur annar maður og ég var
hálfhræddur við sjálfan mig. Upp frá þeirri stundu
að ég hafði fundið liina mjúku handleggi hennar
*'8g.ía um liáls mér og síðan ég hafði andað að mér
dminum af hári liennar, var stjarnan hröpuð niður
af himni sinum, en í stað hennar slóð nú fögur og
girnileg kona fyrir framan mig og mér blæddi í aug-
iim. Ég nefndi mig öllum illum nöfnum, þrjót, svik-
ara. hjónadjöful, og lil þess að reyna að létla svo-
lítið á samvizkunni, fór ég að reyna að slía þér og
aslmey þinni í sundur. Til allrar hamingju álti ég