Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Qupperneq 24

224
Ilermann Sudermann:
[ IÐUNN
nokkur efni. Og hún gerði sig ánægða með þá upp-
liæð, sem ég bauð henni og —«
»Hver fjandinn«, greip nú gainli vinurinn fram í
heldur en ekki liissa — »jæja, svo þú ert sök í þvi,
að Bianka sendi mér þessa hjartnæmu kveðju, þar
sem hún sagði, að liún með blæðandi hjarta yrði að
afsala sér ást minni. — —«
»Já, ég á sök á því«, sagði heimagangurinn, »en
hlustaðu nú á mig. Ég hafði hugsað, að ég gæti
keypt mér sjálfum sálarfrið minn með fé mínu, en
því var nú ekki að fagna. Ólgan í mér óx si og æ.
Ég reyndi að sökkva mér niður í vinuu mína; það
var um það leyti sem mér kom hugmyndin um að
skrifa »Odauðleika hugsjónanna« — en alt kom fyrir
ekki. — Og svona leið heilt ár og aflur rann upp
annað gamlárskvöld. Aflur sat ég hér í stofunni bjá
lienni. Éú varst nú að vísu lieima í þetta sinn, en
þú lást sofandi á sófanum hérna í hliðarherberginu.
Fjörugur miðdegisverður í foringjaklúbbnum hafði
fengið svona á þig. Meðan ég sat nú þarna hjá
henni og augu mín livíldu á hinu föla andlili hennar,
þá kom að mér endurminningin frá gamlárskvöldinu
síðasta með ósigrandi valdi. Einu sinni enn langaði
mig til þess að finna höfuð liennar hvíla við brjóst
mér, að eins einu sinni vildi ég fá að kyssa hana
og svo — að hverfa. Við litum augnablik hvort á
annað; mér fansl eins og einhverri heimullegri sam-
liygð brygði fyrir í augum hennar. Þá réð ég ekki
við mig lengur; ég lleygði mér fyrir fælur hennar og
faldi brennandi andlilið í kjöltu hennar.
Eitthvað um tvær sekúndur mun ég hafa legið
svona hreyfingarlaus; þá fann ég, að hún lagði hend-
ina hægt á hnakka mér og heyrði liana segja bliðri
og mildri röddu:
»Verlu staðfastur, vinur minn!«
»Já, slaðfastur! Ekki að svíkja manninn, sem lá