Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Qupperneq 25

IÐUNN]
Skriftamál á gamlárskvöld.
225
þarna svo ugglaus í hliðarherbergiuu og svaf! Ég
stökk á fætur og horfði liálftryldum augum í kring-
um mig. t*á tók lnin bók, sem lá á borðinu, og fékk
mér hana. Ég skildi hana, sló upp í bókinni eins og
verkast vildi og fór að lesa. En ekki liafði ég hug-
mynd um, hvað ég var að lesa, því að stafirnir
hringsnerust fyrir augunum á mér. Stnámsaman lægði
þó veðrið í sálu minni, og þegar kl. sló 12 og þú
komst með stýrurnar í augunum til þess að óska
okkur gleðilegs nýjárs, fanst mér eins og þelta synd-
arinnar augnablik lægi langt, langt að baki mér á
löngu horfnum tímum.
»En síðan varð ég rólegri. Eg vissi nú, að hún
elskaði mig ekki og að ég gat ekki vænst neinnar lilut-
tekningar frá henni. Árin liðu, börnin slálpuðust og
feslu loks ráð sitt, en við þrjú urðum gömul. Þú hættir
smám saman öllum lieimskupörum þínum, sendir allar
hinar konurnar fjandans til og lifðir þessari einu
konu, eins og ég. t*ví að auðvitað gal ég ekki hætt
að elska hana; en ást mín tók nú á sig aðra mynd.
Hún afklæddi sig ölium jarðneskum tötrum og varð
að sálufélagi. Oft hlóstu, þegar þú heyrðir okkur
skeggræða. En hefði þig grunað, hvernig sálir okkar
þá runnu oft hvor í aðra, þá hefðir þú ekki ráðið
þér fyrir afbrýði. En nú er hún dáin, og ef lil vill
erum við báðir farnir á eftir henni næsta gamlárs-
kvöld. Því er nú mál til komið, að ég velti af mér
samvizkusök minni og segi: »Franz, ég hefi einu
sinni gert á lilula þinn; fyrirgefðu mér!«
Og með biðjandi augnaráði rétti hann vini sinum
höndina, en liann svaraði hálf-önugur: — »Æ, hvaða
i’itleysa er nú þetta! Hvað á ég að fyrirgefa? Þessa
nýjung, sem þú þóllist vera að skrifta fyrir mér, hefi
ég vilað lengi. Hún sagði mér það sjálf alt saman
'vrir þessum fjörutíu og nokkrum árum. — Og nú
skal ég trúa þér fyrir því, af hverju ég gaf mig svo