Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Qupperneq 59

IÖUNN]
Dvöl mín i Danmörku.
25»
fagnaði á báðar hliðar; frúin og prinsinn heilsuðu
glaðlega, en mér fanst fátt um og datt mér í hug liið
l’ornkveðna : Sic transit. En um Englands dýrð hefi
ég íleira ritað í öðrum kafla, og flýti mér yfir til
Khafnar, þar sem ég þekti mig betur. Voru þá liðin
15 ár síðan ég sá Danmörku. Kom ég á land við
tollbúðina snemma morguns í inndælu veðri, og leit-
aði þegar upp ininn elzta vin og landa, Magnús
Eiríksson; liann tók mér feginsamlega, og bauð ég
honum til borðs með mér niðri í Breiðgötu, þáði
hann það glaðlega, og lét ég hann njóta þess, er hann
vildi kjósa. Síðan spurðum við hvor annan spjörun-
um úr, og þá sagði hann mér þær fréttir, að uppi i
Háskólafundarsalnum stæði yfir fjórði kirkjufundur
Norðurlanda; væri nú annar fundardagurinn, og skyldi
uú ræða um hinn nýja ratíónalismus; stæði því mikið
til, enda ætlaði hann sjálfur að taka til máls. Pótti
mér það góðar frétlir og bað hann að úlvega mér
aðgöngumiða. Séra Blædel prestur við Hólmskirkju
útdeildi miðunum, og gengum við óðara til hans og
fékk ég svo miðann. Eg tók eftir því, að hann tók
Magnúsi heldur l'álega, og spurði ég Magnús, hvort ég
hefði séð rétt. Hann svaraði: »Ójá, Blædel minn
hefir lengi litið mig hornauga, og lætur mig lítið
öjóta tilsagnar á undan próli hans«. Síðan heyrði
ég nokkrar ræður þess herra og fanst lítt til, en al-
lhvðu þótli hann mjúkur og mælskur, en hitt mun
J'étt um hann, að hann var málrófsmaður töluverður,
e» einrænn og upp með sér, æstur og óvæginn við
að rar skoðanir en sínar. í fundarsalnum var fjöl-
öienni mikið, flest Danir, en þó ýmsir merkir menn
laerðir og leikir frá Noregi og af Svíþjóðu. Dr.
Kelkar, nafnkunnur kristinn Gyðingur, stýrði fund-
’Qum, og með honum Friðrik prófessor Hammerich.
f*ar sá ég hinn lærða ritsnilling Martensen bysk-
UP og Grundtvig hinn gamla; varð mér starsýnt