Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1916, Blaðsíða 86

286
Jón Ólafsson:
[ IÐUNN
sem honnm mun hafa fallið þyngst af öllu, var hann
mjög skuldugur verzlunum og öðrum mönnum. Laun
kennaranna voru afskaplega lág og þeir af þeim sem
fjölskyldumenn voru, áttu ákaflega örðugt uppdráttar
og voru flestir skuldum vafðir. — Þegar faðir rninn
dó, sótti Jens um Kolfreyjustað og fékk hann veittan.
En er að því kom að flytja sig, sagði hann af sér
brauðinu, og furðaði það margan, því að Kolfreyju-
staður var þá eitt með allra beztu brauðum landsins.
En er hann var dáinn, varð orsökin vel skilin; hann
hafði ekki treyst sér til að skila af sér Bókmenta-
félagssjóðnum. En þá voru engir bankar til hér, ekki
einu sinni sparisjóður, því að hann var ekki stofn-
aður þá.
Sögumaður var hann góður, en ekki get ég hrósað
honum sérlega sem sögu-kennara. Hann var alveg
fjörlaus, sagði okkur varla nokkurn tíma nokkurt
orð frá sjálfum sér, en hélt sér algerlega við að lilýða
okkur yfir bókina. Líkt var að segja um kenslu hans
í guðfræði. Það var eins og það væri alt utangarna
skyiduverk. Þó ber þess að geta, að mörgum utan-
bóka. lærdóms-páfagaukum geðjaðist vel að sögu-
lcenslu hans. En landafræðiskennari var hann, að
mínu áliti, afleitur, enda kenslubókin þar ákaflega
léleg (Munthes landafræði). T. d. sýndi hann okkur
aldrei landabréf, og ef við höfðum þau sjálfir með
okkur, var okkur stranglega bannað að opna þau í
kenslutímum. Eg var heldur galisli í iandafiæði þá,
og einu sinni man ég eftir, að Jens sagði við mig,
þegar ég var að enda við að »gatiíicera« hjá honum:
»Skelfing er að vita til þín, Jón, að nenna ekki að
lesa; þú hefir þó þær gáfur, að þú gætir fengið 6 í
hverjuin tíma, ef þú bara vildir«. Eg hugsaði eftir
þessu og las nú ákaflega vel livern límann eftir ann-
an, þar til ég kom upp. Orkti ég rímur út af hverri
lexíu, lil að muna alt, sem í bókinni stæði. Nú kom