Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Qupperneq 21

IÐUNN]
Jólin lians Vöggs litla.
211
»Hún er hræðileg«, sagði Vöggur.
»Henni hefir þú nú samt komið hingaðcc, sagði •
Skröggur. »Sérðu hvað hún er örg og útblásin? Þetta
er öfundin og óánægjancc.
»Hef ég komið henni hingað, segir þú?«
»Já, ég held nú það. Öfundaðir þú ekki kongs-
soninn af gjöfunum, sem liann fékk, og varst þú
ekki óánægður með gjöfina, sem ég ætlaði að gefa
þér af góðum liug? Hver ill liugsun, er menn hugsa
hér um slóðir, verður að liöggormi eða eðlu hér
inni í fjallaranninumcc.
»Það var leitlcc, sagði Vöggur og glúpnaði.
Þeir héldu nú áfram um ýmiskonar rangala og
altaf skilaði þeim lengra og lengra inn í fjallið.
Smámsaman tók að birta, og er þeir komu fyrir eitt
liornið, sá Vöggur sér til mikillar undrunar inn í
stóran sal uppljómaðan.
Veggirnir voru úr silfurbergi og meðfram þrem
þeirra stóðu smávaxnir, gleiðgosalegir dvergar, er
báru blys og kyndla, en ljósið frá þeim kastaðist
aftur frá kristalsveggjunum í öllum regnbogans litum.
Fyrir miðjum fjórða veggnum sat fjallasjólinn í gullnu
öndvegi. Hann var í asbest-skikkju, sem var hlað-
búin í skaut niður. En hann var raunalegur á svip.
Á silfurstóli við hlið hans sat dóttir hans, búin guð-
vefjarslæðum, og var hún enn hryggari í bragði og
virtist aðframkomin. Hún var náföl i framan, en að-
dáanlega fögur.
í miðjum sal gat að líta gríðarstóra vog, en um-
hverfis hana stóðu jötnar, er lögðu eitthvað á víxl
sitt á hvora metaskálina.
Frammi fyrir fjallasjólanum stóð urmull af húálf-
um frá öllum bæjunum, kotunum og hverfunum þar
í kring. Gerðu þeir grein fyrir öllu því, er fólkið á
heimilum þeirra hafði liugsað, sagt og gert á umliðnu
ári. En fyrir hverja góða hugsun og gott verk, sem
14'