Iðunn : nýr flokkur - 01.01.1917, Síða 37

IÐUNN]
Tónar.
227
biðja guð sinn að forða sér frá því að lenda nærri
okkur hérna«.
Hann spurði, hvort ég hefði fengið nokkra hress-
ingu, en ég kvaðst vera nýkominn.
»Það er skamt til miðdegisverðar. Á ég að sýna
þér vitann, á meðan mamma er að matbúa?«
Ég játaði því. — Hann sýndi mér alt í krók og
kring og útskýrði alt, sem að vitanum laut, með
mestu nákvæmni. — Ég reyndi að skifta um umtals-
efni, en hann virtist ekki taka eftir því. Loks sagði ég:
»Nú hefi ég fengið ágæta lýsingu af vitanum — en
nú langar mig til þess að fá að heyra eitthvað um
vitavörðinn«.
I5að kom einkennilegur glampi í augun á honum
og hann svaraði hálf-brosandi:
»Hann þekkir þú fullvel áður«.
»Nei«, sagði ég einlæglega. »Mér finst, eftir því
sem við hefir borið, að ég muni hafa þekt þig minna
en ílesta aðra, sem ég lieíi kynst«. Eg gekk fast að
honum. »Ég var reiður við þig um tima fyrir það,
að þú skyldir hverfa mér þannig og aldrei láta
mig vita neitt um þig«.
»En nú ertu ekki reiður, annars hefðir þú ekki
komið. Nú skal lika alt verða eins og í gamla daga.
I’ú veizt hvað kom fyrir morguninn góða. Mér fanst
um tíma, að þá liefði all hrunið lil grunna, sem gæti
gefið lííi mínu gildi. Hugsaðu þér, hefði ég aldrei
sagt sannleikann«.
»Hvað þá?«
Mpá hefðu ef lil vill allir mínir djörfustu draumar
ræzt. — En þeir liafa líldega verið of fagrir til þess
að rætast. Margsinnis var ég kominn á fremsta
hlunn með að segja þér alt. — En hvað hefði það
þýtt? Svör þín vissi ég fyrir — það veiztu sjálfur.
Annaðhvort átti ég að deyja, eða bera ólán mitt einn
— aleinn. Svo datt mér í hug að fara til Ameríku
15*